Braaf opschrijven II

Pampa

Ik heb me drie maanden geleden een beetje druk gemaakt over luie journalistiek in Trouw. In een stukje van een culinair journalist kreeg Jack van Messel, importeur van Uruguayaans rundvlees, ruim baan om uit te leggen waarom zijn product het beste en lekkerste en meest duurzame van de wereld is.

Gemakshalve vergelijkt hij - als ik het goed interpreteer zijn free range herefords op de pampa met Nederlandse dikbillen uit de stal. Ik vind dat érg kort door de bocht en volgens mij worden er dan appels met peren vergeleken. Meneer Thijssen heeft alles echter braaf uitgeschreven en genoten van zijn Uruguayaanse steak.

Mijn enigszins vileine blogje verscheen op 4 juni en na bijna drie maanden reageert Mark Soetman via Twitter:

"@MijnKoeJouwKoe Tsja. De waarheid is niet altijd hetgeen goed voelt. 'Controleerbaar' is een non-argument btw. Gebeurt in praktijk niet"

Keurmerken
Hij doelt op mijn opmerking, dat bij 'lokaal' de consument zelf bij de producent/boer kan gaan kijken en dat zij haar oordeel niet afhankelijk maakt van keurmerken met benamingen als ISO9001, ISO22000, HACCP, USDA Organic, SKAL, BRC, EU-verordeningen 1778/2002, 825/2004, 854/2004 en 999/2001, waar Lento Melo graag mee schermt als het om dierenwelzijn gaat.

Laten ik vooropstellen dat er een kern van waarheid zit in zijn tegenwerping, misschien zelfs wel meer dan dat, maar het kan. Je kán bij de boer gaan kijken bij 'onze' koeien. Sommige mensen doen het ook, maar lang niet iedereen. Bij rundvlees uit Uruguay ligt dat complexer, maar kan het óók (een retour Montevideo kost tegenwoordig maar €1.151,62 en je bent er al na 26 uur en 40 minuten).

Spitten
Ik vond het echter maar vreemd dat iemand reageert op een blogje dat door 44 mensen is gelezen en dat al bijna drie maanden geleden het licht zag. Wat ik ook zo gek vond was dat hij zich alleen maar op het lokale richt en niet op de andere argumenten en dan met name de appel/peren-vergelijking. Dus ben ik maar eens gaan spitten op internet en dat maakt meteen veel duidelijk.

Mark Soetman blijkt, onder de naam Zout, advieswerk te doen op gebied van 'duurzaamheid in de voedselketen'. Hij heeft intensief bijgedragen aan Lento Melo, een merknaam voor vlees uit Uruguay van meneer Van Messel*. Want door de barre omstandigheden op de Uruguayaanse pampa's groeien de herefords daar maar traag (lento) en dat is goed volgens Van Messel (lekkerder, leuker voor de dieren en beter voor het milieu), maar slecht volgens de VN (meer methaanuitstoot per koe omdat ze langer leven, erosie, overbegrazing, problemen met de watervoorziening en aantasting van de biodiversiteit).

In dit geval is controleerbaarheid allesbehalve een non-argument. Soms neemt iemand wél even de moeite om te gaan spitten. Toch leuk van internet; niet lokaal, wel heel controleerbaar. Net zo controleerbaar als de keurmerken die Lento Melo opsomt op de pagina Dierenwelzijn, eentje betreft overigens anti-dumping-maatregelen gericht tegen Japanse TV-camera's, maar daarover een andere keer.

-----
* Door het Trouw-artikel dacht ik dat 'lento melo' traag groeien betekent, maar op de website van Lento Melo lees ik "'Lento' is Spaans voor langzaam. En Melo is de naam van het stadje in Uruguay waarbij in de omgeving onze Lento Melo ossen hun kalme en onbezorgde leventje leiden." Dat Jack van Messel bij Lento Melo betrokken is, wordt uit de website niet duidelijk.