maandag 14 december 2015

Kaiserschmarrn


Zonder gedoe, geen voldoening. Je kunt schmarrnmixen kopen van Unilever en dat zal vast heel handig zijn, maar waarschijnlijk moet je er wel voor naar Oostenrijk en dat is minder handig en zie die CO2-uitstoot maar eens te compenseren. Bovendien is het leuke van dit soort recepten dat iedereen de meeste ingrediënten sowieso in huis heeft terwijl het resultaat dat niet verraadt.

Bovenal is het simpelweg leuker om eieren te scheiden, een vanillestokje te laten trekken en getuige te zijn van het wonder dat zich voltrekt als je eiwit stijf slaat. De voldoening weegt ruimschoots op tegen een beetje extra afwas.

Voor de Schmarrn
  • 120 gr bloem
  • 250 ml melk
  • 4 eierdooiers
  • 1 vanillestokje
  • 1 theelepel citroenschil
  • 40 gram bruine boter*
  • 4 eiwitten
  • zout
  • 60 gram suiker
  • 40 gram boter
  • 2 eetlepels rumrozijnen**
  • 2 eetlepels amandelschaafsel
Verder
  • 2 rode appels
  • 1 eetlepel boter
  • 3/4 eetlepel suiker
  • 70 ml dessertwijn (marsala, vin doux, eiswein)
  • poedersuiker
Sterretjes
We hebben ons tot twee items beperkt, maar we hadden ook sterretjes kunnen plaatsen bij bijvoorbeeld de appels, die immers vervangen kunnen worden door perziken (evt uit blik) of iets ander fruitigs. * Bruine boter maakt u simpel en snel door de boter in een pannetje aan de kook te brengen en net zo lang te laten koken (niet te hard) tot het bruin kleurt en notig gaat ruiken. Giet het door een fijne zeef.. eh voilá. **Rumrozijnen, zijn rozijnen die u in rum heeft geweekt, maar die rum mag door een andere sterke drank worden vervangen, maar water is ook goed.

Aan de slag
Maak de bruine boter en laat die iets afkoelen. Verwarm de melk met het vanillestokje tot tegen het kookpunt. Draai het gas dicht, haal het stokje eruit en schraap de merg uit het stokje en doe dat weer bij de melk. Laat de melk iets verder afkoelen. Doe de bloem in een kom en voeg onder stevig roeren de melk toe. Voeg ook de bruine boter toe en de citroenschil. De melk en de boter moeten niet te warm zijn omdat het ei daar anders op reageert.

Het eiwit met een snufje zout lobbig kloppen. Voeg dan beetje bij beetje de suiker toe en ga door met kloppen tot er stijve pieken ontstaan. Voeg een kwart van het eiwit toe aan het mengsel met de dooiers, de boter en de bloem.. Roer dat er stevig doorheen. De rest van het eiwit spatelt u met beleid onder, maar zorg er wel voor dat het mooi mengt.

Verwarm de ovengrill voor en zet twee middelgrote koekenpannen (∅24 cm - ∅26 cm) op een matige vlam. Doe een heel klein beetje boter in de pannen en laat dat smelten. Verdeel het beslag over de pannen en voeg na twee minuten de uitgelekte rozijnen en de amandelen toe. Plaats de pannen een voor een onder in de oven onder de grill en laat de schmarrn in drie minuten goudbruin worden.

Was de appels, snijd ze in kwarten, verwijder de klokhuizen en snijd er wiggen van. Doe boter en poedersuiker in een koekenpan en laat dit boven een matige vlam smelten, voeg de appels toe, laat ze even meekleuren, giet dan de dessertwijn erbij en laat deze helemaal inkoken.

Verdeel de schmarrn met twee vorken en mondgrote porties. Smelt een klontje boter in een pan, voeg 3/4 eetlepel suiker toe en de schmarrn en laat het geheel op een matig vuur karamelliseren. Server de schmarrn op verwarmde borden met de stukjes appel en bestrooi met poedersuiker.


dinsdag 24 november 2015

Sjoemelwater

De Keuringsdienst van Waarde berichtte over het schandalige feit dat pagasius met water wordt geïnjecteerd zodat de niets vermoedende koper voor water betaalt in plaats van voor vis. Je zou zeggen, een economisch delict. De Duitsers mogen hun sjoemelsoftware hebben zodat hun auto's schoner lijken dan ze zijn, wij hebben ons sjoemelwater. En waar mannen van Volkswagen toch een beetje moeten slikken van een boete van 19 miljard, durven wij u te voorspellen dat de vissjoemelaars er niets van zullen merken.

Dood dier opvullen met water is namelijk een routinezaak in de business. Er zijn apparaten te koop, 'tumblers' geheten, die net zo snel draaien als de slachtlijn, zodat het injecteren met water* geen oponthoud oplevert.

En nee, dat is GEEN oplichting, tenzij je bent vergeten de afdeling juridische zaken te raadplegen. Je moet het beestje alleen even een andere naam geven. Zoiets als Vietnam Pangasius, een puur en eerlijk visproduct. Klinkt nog eerlijker dan Pangasius, maar zoals een kipproduct geen zuivere kip is, is een visproduct geen vis.

Plonskip
Hoe we dat weten? We lazen ooit (ergens in 2007) het verbazingwekkende antwoord van mevrouw Verburg op een kamervraag van mevrouw Thieme over kipfilet in supermarkten. Onderzoek had aangetoond dat die meer dan 90% water bevat. Zeg maar een soort plonskip.

Mevrouw Thieme vond dat schandalig, maar de toenmalige minister wist haar snel tot bedaren te brengen. Immers, het was keurig volgens de EU-richtlijnen geëtiketteerd. Op de verpakking stond kipproduct of kipbereiding en dan weet een kind dat het niet om kip gaat. Het ziet er wel uit als kip en je verwacht kip, maar het is gewoon waterkip, dat wil zeggen filet met gemiddeld 25% water met varkenseiwit. Case closed en geen haan die er meer naar kraait.

*dat water is geen zuiver water, maar bevat ook varkenseiwit omdat het er anders meteen weer uitloopt.

vrijdag 20 november 2015

DDR AGF en schaamlapjes

Misschien wat veel afkortingen voor een kop, maar nood breekt wet. Later wordt het wel duidelijk. We waren afgelopen week bij een biologische boer en bij een ambachtelijke slager in verband met de organisatie van de Terra Madre dag van Slow Food te Kinderdijk. Tijdens beide gesprekken kwam de beperkte keuze in de supermarkt aan bod.

Misschien dat u ons nu verdenkt van hersenverweking van de progressieve soort. Immers, het supermarktaanbod is toch juist overweldigend en je ziet door de bomen het bos niet meer. Dat beeld klopt óók, maar we willen het niet hebben over zaken als wc-papier, fantasiezuivel, koffie en al die andere merkproducten. Want inderdaad, keus te over.

Mensrechtenaantastende uitwas
Dat geldt niet voor vlees, groenten, fruit en aardappelen. Want waar u bij de koffie een ruim aanbod heeft van arabica, robusta, rood-, goud- en nog wat merk, bonen, verschillende malingen en soorten branding en dat alles van verschillende merken en al dan niet met of zonder cafeïne en wel/niet van de faitrade, rainforest alliance, UTZ en wat dies meer zij. bestaat het spruitjesaanbod* uit één [1].

Niemand die zich daarover verbaast, zoals ze zich indertijd in de DDR ook niet verbaasden over geen keuze mogelijkheden in de winkels. Wij, aan de goede kant van het IJzeren Gordijn, vonden dat een mensrechtenaantastende uitwas van de Socialistische Heilstaat. Maar dat de supermarkten bepalen dat we maar één spruitjesras mogen eten vinden we heel normaal. En dat terwijl er minstens 32 verschillende rassen zijn en al die rassen hebben iets dat het voorkeursspruitje van de supermarkt niet heeft en dat is smaak. Het kenmerkende bittertje is er vakkundig uitgeteeld en de shelflife - zoals dat heet - is maximaal opgevoerd.

Emulgatorenrijk
Voor de supers een groot voordeel, want nu lust iedereen spruitjes. En om nog iets te proeven koopt u er maar een emulgatorenrijk sausje bij of gaat u ze wokken in een gearomatiseerde wokolie (dat hebben ze dan weer wel).

Voor vlees geldt grosso modo hetzelfde. Het aantal snits is lekker beperkt, dat maakt het schappenvullen lekker overzichtelijk. Zo kan je mooi sparen op personeelskosten want niemand stelt vragen over minder bekende snits als bavette, jodenhaas, pianostuk of puntborst. Vlees dat minder toonbaar is wordt gepimpt en levert zo een mooie marge op als gepaneerde schnitzel of ander kant-en-klaarvlees dat u alleen maar even in de pan hoeft te leggen. Wij noemen dat schaamlapjes en wie zich moet schamen, dat mag u zelf uitmaken.

Bij de aardappelen lijkt het iets minder erg, maar ook hier schrijdt de debilisering voort. We hoeven echt niet te weten welke rassen we kunnen kopen. De aanduiding kruimig of vastkokend is meer dan voldoende.

*vervang spruitjes gerust door elke andere groente

zondag 8 november 2015

Bommelding

Hoe je dingen toch anders kan lezen. Wij lezen altijd Bommel-ding als er sprake is van een bom-melding. Zo lazen wij in een stuk van Joël Broekaert een sympathiek, goed doordacht en realistisch pleidooi om te komen tot een vermindering van de vleesconsumptie terwijl iemand anders het maar een naar stuk vond.

Kort door de bocht komt het betoog erop neer dat helemaal stoppen met het eten van vlees voor de meeste mensen geen haalbare kaart is. Maar dat in plaats van elke dag een keer in de week echt goed vlees eten wellicht wél te doen is. daarnaast vindt hij dat we ons elke keer weer moeten realiseren dat vlees geen afbakbroodje, dat we moeten beseffen dat voor ons een dier is doodgemaakt. Volgens Joël zet dat meer zoden aan de dijk dan de optie helemaal geen vlees meer eten (voor de meesten geen haalbare kaart) of mikken op 1 kilo minder per jaar (zet geen zoden aan de dijk).

Naar stuk
We waren het er van harte mee eens en dat schreven we ook op Facebook. Maar vanuit vegetarische hoek kregen we commentaar. Het stuk werd betiteld als "naar" en waarom niet gewoon geen vlees eten? Dat snapten wij niet zo want we hadden juist luid applaus verwacht van het vegetarische deel der mensheid.

Joël hield ook een pleidooi voor herkenbaar vlees. Hij vindt dat we het hele dier moeten eten en dus niet alleen amorfe en smaakloze haasjes en filets. Enfin, het was alsof we onszelf hoorden praten.

We willen eigenlijk geen oordeel uitspreken over vegetariërs, maar ergens wringt er wel wat. Want veel vegetariërs eten weliswaar geen dieren, maar ze consumeren ze wel. Ten minste als ze eieren en kaas eten. Het is toch een beetje je handen in onschuld wassen en hard zingend hardnekkig de andere kant op kijken. Het is als met die mensen die alleen kipfilet willen bereiden omdat poten en vleugels doen denken aan dood dier. Noem ons rechtlijnig, maar wij vinden dat een beetje hypocriet.

Vroeger was alles beter
En nogmaals, we kunnen echt wel sympathie opbrengen voor mensen die uit compassie of oprechte zorgen geen vlees eten, maar hoe die dan wel kaas en eieren kunnen eten of sojaproducten, dat snappen we dan weer niet. Want ergens is dat nog erger dan het wegkijken van de fileteters.

We zeggen niet vaak dat vroeger alles beter was. Maar het gebruik van dieren was dat wel. We hielden kippen voor de eieren en de haantjes en kippen, die waren uitgelegd, aten we op. Doen we niet meer. Koeien werden niet alleen gemolken, maar als ze waren uitgemolken werden ze naar de slager gebracht. De toenmalige rassen waren geen topsporters die maar één kunstje beheersten, maar multitalenten (melk én vlees). Stiertjes werden geost en opgegeten.

De kippen die de eieren van de vegetariër leggen, zijn na maximaal een jaar wel uitgelegd en dan moet er iets mee. Ze worden dan opgegeten, niet door ons, laat staan door vegetariërs, maar de meesten worden geëxporteerd. De haantjes die het niet in hun DNA hebben om legkip te worden worden al op hun eerste levensdag doodgemaakt. Niet 'humaan', maar gewoon in een hakselaar alsof het een propje papier is.

We willen echt niet lullig doen tegenover al die goedbedoelend vegetariërs en je moet ergens beginnen toch? Maar dat geldt ook voor de oproep van Joël. Want is vlees eten met respect voor het dier echt zoveel verwerpelijker dan eieren, kaas en soja eten en dan net te doen of dat kan zonder dat er kippen worden geslacht, kuikens worden verhakseld, stiertjes worden doodgespoten en ecosystemen worden vernietigd?

donderdag 22 oktober 2015

Sugar me

We hebben niks tegen suiker. Suiker is een prima energiebron. Als je snel veel energie nodig hebt, dan zijn suikerhoudende producten een prima oplossing. De suiker in de die producten of gewoon pure suiker - maar dat vinden wij weer niet zo lekker - zit binnen de kortste keren in je bloed en is dan meteen beschikbaar voor de krachtsinspanning die je moet leveren.

Maar zó vaak hoeven wij geen enorme krachtsinspanning te leveren. Hooguit als we druk zijn met wilgen knotten en het uitbaggeren van onze sloten. Voor de rest lopen we een paar keer naar de brievenbus, kuieren we naar het einde van de tuin en zitten we op een toetsenbord te rammelen. Daarvan ga je zelden of nooit bibberen als gevolg van een acuut suikertekort.

Rabiate verkettering verzadigde vetzuren
Vroeger was dat misschien anders, tenminste als je geen aristocraat was. Toen was zwaar fysiek werk - ook voor de vrouw des huizes - schering en inslag. De paradox is echter dat we toen een fractie van de suiker aten van de hoeveelheid die we nu gemiddeld consumeren. Twee eeuwen geleden was het 4,5 kg per persoon per jaar, maar nu is het 39 kg.

Dat die chronische overdosering problemen gaat opleveren voor de volksgezondheid staat buiten kijf. Gemiddeld kampen we steeds vaker met overgewicht en diabetes type twee gaat uitgroeien tot een serieuze epidemie.

Genuanceerd als we graag willen zijn, voelen wij weinig voor zoiets als een suikertax of een stoplichtsysteem. We roepen ook niet dat suiker 'het witte gif' is. Dat laatste is ook gewoon onzin. Het gaat om de dosis. Maar tegelijkertijd vinden we dat ons Voedingscentrum wel heel erg suikervriendelijk is. Zo rabiaat als verzadigde vetzuren worden verketterd, zo stil zijn ze als het gaat om de gevaren van suiker.

Kulargument
Zelf geven ze aan dat dat is omdat er in Nederland geen richtlijn bestaat omtrent de maximale inname van suiker. En dan worden ze ook meteen heel consequent. Ze vermelden zelfs geen suiker bij hun recepten. Bij die recepten staat een keurige tabel met voedingswaarden (zoals verplicht op etiketten), maar waar elke fabrikant gehouden is aan de vermelding "Koolhydraten; waarvan suiker", volstaat het Voedingscentrum met "Koolhydraten".

We hebben ze daarop aangesproken, ze konden dat niet verdedigen met enig argument en hebben beloofd dit aan te passen. Het heeft alleen nog wat (technische) voeten in de aarde. Dat lijkt ons een kulargument, maar dat terzijde.

Maar zoals gezegd, zoeken we graag we graag de nuance. Dat kostte dit keer wat moeite, maar zodra we worden lastig gevallen met argumenten die niet steekhoudend zijn gaan we spitten. Zo viel ons oog op een chipsverpakking. Op die verpakking staat aangegeven hoeveel suiker per 100 gram en daarnaast staat de referentie inname aangegeven (voorheen ADH - Aanbevolen Dagelijkse Hoeveelheid). In het geval van de chips is een portie van 20 gram goed voor 1% van de referentie inname voor suiker. De chipsproducent lijkt daarmee braver dan het Voedingscentrum.

Onverdund kritisch
Toen we gingen zoeken op Referentie Inname stuiten we meteen op een pagina van het Voedingscentrum. Daaruit bleek dat dát dus wel een officiële richtlijn is. Onze eerste impuls was om het voedingscentrum stevig de oren te wassen. Want een beetje vrijblijvend shoppen in het richtlijnenwinkeltje vinden we niet zo netjes.

We waren echter blij verrast toen we verder lazen. Dat vermaledijde Voedingscentrum bleek ineens onverdund kritisch te zijn. Die RI wordt aangegeven als percentage per portie. In het geval van de suiker in de chips 1%. Valt donders mee denk je dan, maar dan hebben we het over een portie van 20 gram... een tiende van zo'n zak. Het Voedingscentrum schrijft hierover:
Bij het lezen van het icoon moet ook gelet worden op de portiegrootte. Deze bepaalt de fabrikant zelf en komt niet altijd overeen met de praktijk. Een halve literfles frisdrank bestaat bijvoorbeeld uit 2 porties. De fabrikant berekent de hoeveelheid suiker voor 1 portie en zet dat op het etiket. De meeste mensen drinken zo’n flesje in één keer leeg, terwijl ze niet weten dat het eigenlijk 2 porties zijn. Je krijgt dan wel 2 keer zoveel suiker binnen als het gehalte dat voor 250 milliliter op het etiket staat.
Als je een halve zak chips leeg eet, krijg je vijf maal zoveel suiker, zout, calorieën etcetera binnen... Bovendien is die RI gebaseerd op een volwassen vrouw terwijl veel chipseters nog puber moeten worden. Je zou er moedeloos van worden. Die hele warenwetgeving lijkt per definitie lek als een mandje. De gemiddelde consument heeft er in elk geval niets aan.

dinsdag 6 oktober 2015

Duur kleitablet - aflevering 2

Vervolg van aflevering 1

We hadden het apparaat nu netjes ingeleverd en af en toe wierpen we een blik op de rekening om te kijken of ons geld al was teruggestort. Na een week gingen we maar eens bellen. Er werd ons verzekerd dat het er binnen twee weken weer op zou staan.

Vonden we wel een beetje raar van zo'n bank. Ze kunnen zo geld van je rekening halen en dan kost het moeite het er weer op te zetten. Dat is toch juist hun core business? We dachten er verder niet over na. Na twee weken was het er echter nog niet.  "Binnen twee weken? Heeft mijn collega dat gezegd? Het is binnen enkele weken zoals u ook kunt nalezen in onze bevestiging." Dat bleek te kloppen, maar toen was voor ons de maat vol.


We besloten een klacht in te dienen en ja, daarvoor biedt ING een vindbaar linkje aan. Na ongeveer 650 woorden drukten we op "VERSTUUR". Daarna verscheen de melding, "time-out" en weg was de klacht. Niet in de betekenis van "op weg", maar in de betekenis van "verdwenen, opgelost, vernietigd, ausradiert". Na enige minuten met lege ogen naar het scherm te hebben gekeken plaatsen we een bericht op twitter.
Lollig. #INGKLACHT Formulier ingevuld, druk op 'verstuur' ...klacht weg..
Hierop werd snel contact met ons opgenomen, via Twitter, via een Facebookpagina en zelfs telefonisch. Men toonde begrip, maar kon niet veel doen, want degene die erover ging was er niet, maar er zou naar gekeken worden en bij eventueel renteverlies zou dat worden vergoed. Dat 'eventueel' begrepen we weer niet zo goed, maar dat was niet zo bedoeld ofzo.

Er is iets heel erg mis
Uiteindelijke kregen we de 'zaakgelastigde' aan de lijn. Aardig en voorkomend meisje leek ons. Het bleek zo te zitten dat ING - bank, jaaromzet15.601.000.000 - die €877 pas kon overmaken als ze dat bedrag van onderaannemer ATOS/Worldline hadden ontvangen. We vielen van onze stoel en hebben de dame in kwestie het vriendelijke advies gegeven heel snel een andere baas te zoeken. Want als een bank niet in staat is klanten pas te betalen nadat een onderaannemer een relatief lullig bedragje heeft overgemaakt, dan is er iets heel erg mis.

Bovendien hadden we inmiddels een andere oplossing gevonden om kaartbetalingen te accepteren. Een kastje dat niks kost en meer kan. Natuurlijk wordt een percentage van de omzet ingehouden, maar ze kunnen tenminste niet zomaar geld van je rekening halen. Via telefoon of tablet klik je op de producten die de klant heeft gekocht en zo houdt je heel makkelijk een overzicht van wat je hebt verkocht. Heel wat handiger dan zo'n vaag pinautomaatbonnetje. Het heeft iZettle, maar er is iets soortgelijks van Payleven.

We hadden ING nog iets gevraagd
Enfin, 7 juni stond het geld weer op onze rekening. Na wat tweetjes kregen we ook nog een compensatie van €25. Verder was er nog een aardigheidje beloofd. Moesten we ook achteraan en toen kregen we een Brunacard ter waarde van €5. Maar we hadden ING nog iets gevraagd.

Al dit gedoe, al dat nodeloze tijdverlies was niet nodig geweest met een betere bevestigingsbrief. Hoeveel moeite kan het zijn je klant te bedenken voor zijn jarenlange klandizie, hem nog even te wijzen op de procedure (Uw pinautomaat wordt door een koerier bij u opgehaald...). We hebben aangegeven dat wij daar niets meer aan hebben, maar dat we graag zien dat deze brief wordt aangepast. We hebben zelfs onze diensten als tekstschrijver aangeboden - gezien het salaris van de topman - tegen een marktconform tarief uiteraard.

Maar die brief willen ze niet aanpassen of ze willen hem niet aan ons laten zien. Aangekondigd dat we dan maar een blogje gaan schrijven over deze klucht en dat mocht, zo werd ons via twitter te verstaan gegeven. Dus vandaar.


Duur kleitablet - aflevering 1

Dit is nogal erg off-topic, maar we mogen van ING een blog wijden aan de manier waarop ze een klacht hebben afgehandeld. Dat is geen hobby van ons, we schrijven liever over eten en drinken.

We hadden ooit een pinautomaat aangeschaft bij ING want dat leek ons handig. U kent ze wel, van die grijze apparaten waarmee je overal en soms kunt pinnen. Het apparaat kent maar één kunstje; bedrag invoeren, pas in stoppen, pincode intoetsen, geld van rekening klant afschrijven en na enkele dagen verschijnt dat bedrag dan op je rekening. Als er in weekend wordt betaald, duurt het allemaal wat langer uiteraard (?).

Minder heldere momenten
Dat apparaat wordt gehuurd van de bank en daar betaal je elk kwartaal ongeveer €200 voor, exclusief een bedrag per transactie. Vaak werkt het feilloos en vaak werkt het niet, maar à lá.

Begin dit jaar besloten we het apparaat uit dienst te nemen. Dus even gekeken op de site van ING, maar daar kwamen we niet uit. Dus gebeld en toen bleek dat we natuurlijk hadden moeten kijken bij "aanvragen pinpakket". Ja, ook wij hebben wel eens wat minder heldere momenten...

Formuliertje ingevuld en opgestuurd, nog even gekeken wat we met het kleitablet moesten doen, maar niks gevonden. Gingen er dus vanuit dat je dat apparaat gewoon 'mocht' houden net als je mobiele telefoon als je je contract verlengt. We kregen al snel per post een bevestiging thuis.

Ambtshalve correctie
Misschien dat we tot de hypersensibelen behoren, maar we vonden de toonzetting wat naar. Er kon geen bedankje vanaf voor al die duizenden euro's abonnementsgeld, het leek ze niet te spijten dat ze een trouwe klant waren kwijtgeraakt en er werd zelfs niet gevraagd naar de reden van beëindiging. Maar we waren allang blij dat we verlost waren van die financiële aderlatingen. Overigens ook hier geen woord over wat te doen met het apparaat zelf.

Dat was eind februari. Eind april bleek er ineens €877 van de rekening te zijn afgeschreven met de weinig verhelderend omschrijving, "Ambtshalve correctie Pinpakketcompleet". We vreesden dat een hacker iets met onze rekening had uitgehaald. Bellen met ING leek geboden, maar dat leverde niets op. We stuitten elke keer op een bandje met de tekst, 'Het is momenteel drukker dan u van ons gewend bent. Probeert u het later nog eens." Waarna de verbinding werd verbroken.

Tóch inleveren
Drie dagen lang hebben we vergeefs geprobeerd ING te bellen. Uiteindelijk toch maar op de fiets naar het dichtstbijzijnde ING-kantoor. Daar was het gelukkig heel rustig, met maar twee klanten voor me en zodoende waren we al na een uur aan de beurt.

De baliemedewerkster wist het aanvankelijk ook niet en na enig gespit ontdekte ze dat we het apparaat tóch had moeten inleveren. En nee, dat kon niet op dat kantoor, maar we moesten gewoon even één van de nummers bellen die op een kaartje stonden en dat apparaat weer mee naar kantoor nemen. Nu zijn we slecht in het onthouden van nummers, maar deze nummers hadden we de afgelopen dagen al zo vaak gebeld, dat we ze uit ons hoofd kenden. We hebben het kaartje maar laten liggen.

Opgenomen door een mens
Eenmaal terug op onze post wéér dat nummer gebeld en bij een derde poging werd er opgenomen. Door een mens. We waren echt even van ons apropos. Mens gaf ons een ander nummer dat we moesten bellen, toen kregen we een nummer van onderaannemer ATOS/Worldline in Ridderkerk. De deal bleek te zijn dat ATOS een koerier moet sturen om die apparaten op te halen. Wij hadden echter nooit een koerier gezien, noch een briefje dat hij was geweest, een mailtje of wat dan ook. Omdat we geen zin hadden in wachten op een koerier en we best ervaren zijn in dingen versturen hebben we de doos met het apparaat zelf maar verzonden.

Inmiddels was het 4 mei, 'dus' kwam de doos 6 mei aan in Ridderkerk en werd de ontvangst 8 mei bij ING bevestigd. Enfin, toen waren we het apparaat kwijt en die €877 ook. Maar dat zou zonder mankeren worden terugbetaald.

Lees verder in aflevering 2 over twitter- en vertragingstactieken, verdwijnende klachten, mensen die van stoelen vallen en nog veel meer....

zondag 27 september 2015

Appeltaart, maar dan lekker

U houdt misschien van die echt Hollandse appeltaart, met heel veel saai deeg en van die lompe stukken appel erin. Misschien houdt u ook wel van instant slagroom uit een spuitbus. Wij zien daarin de minst aantrekkelijke kanten van onze volksaard weerspiegeld en geven dan toch echt de voorkeur aan de elegantere Franse opvatting van appeltaart. Daarmee is nog niets positiefs gezegd over de Franse volksaard, want ook dat zou te kort door de bocht zijn.

We bedoelen die appeltaartjes met een dunne knapperige bodem en van die mooie concentrisch gerangschikte schijfjes appel. En misschien is het produceren van zo'n Hollandse taart - met behulp van zo'n pak - kleuterspel, maar zo'n Franse versie is kinderspel. Echt!

Sterker nog u moet er zelfs niet te veel werk van willen maken, want juist dan gaat het mis. Het deeg moet snel worden gemaakt, met de vingers van één hand (of zet er gewoon de mixer in). Het geheim van de smid is dat de boter koud moet blijven. Zodra de boter te warm wordt gaat het smelten en daarmee gaat het een huwelijk aan met de bloem en daardoor is het eindresultaat niet knapperig.

De taart bestaat uit twee onderdelen, de bodem van pâte brisée en de vulling.

Pâte brisée sucrée
Dit deeg staat ook bekend als sweet short crust pastry. De hoeveelheid is voldoende voor een taartvorm van 20 tot 22 cm. Voor een grotere vorm kunt u de hoeveeeheden met 1,5 maal vermenigvuldigen.

  • 125 gr witte tarwebloem
  • half theelepeltje zout (uit de Himalaya, handgeschept uit exotische zoutpannen of opgepompt door JOZO ofzo)
  • anderhalve eetlepel suiker
  • 100 gram koude boter in stukje van 1 cm gesneden
  • ongeveer 4 eetlepels koud water

Doe alles behalve het water in een beslagkom. Volgens Julia (Child) moet je het nu snel met de vingertoppen fijnwrijven tot er kleinere stukjes boter met bloem zijn gevormd. Maar wij zetten er gewoon de mixer op met als voordeel dat het sneller gaat en dat de boter niet warm wordt opgewarmd door onze lichaamstemperatuur.

Voeg water toe en vorm, met een hand snel een bal van het geheel. Bebloem een snijplank of een deel van de aanrecht. Leg de bal erop (hij is wat kleverig en neigt uit elkaar te vallen, maar dat is niet erg). Verdeel het deeg in kleinere stukken en smeer die snel uit met de hiel van de hand. Dit heet fraisage. Voeg de stukken samen, maak er één geheel van, doe het in een boterham zakje o.i.d. waarin wat bloem is gedaan en plaats dat ongeveer een uur in de diepvries of minimaal twee uur in de koeling.

Omdat dit deeg veel boter bevat moet alle volgstappen ook snel worden uitgevoerd. Als het te warm wordt, wordt het al snel zo slap dat het lastig te hanteren wordt.

Blind bakken
Vet de vorm goed in met boter.Zo'n vorm met een losse bodem of eentje met geen bodem (een ring) is nog handiger. Besmeer een stuk aluminiumfolie ter grootte van de vorm eveneen met boter.

Haal het deeg uit de koeling of vriezer en rol het snel uit op een bebloemd oppervlak als het te stug is, sla er dan een paar keer op met de deegroller. Probeer het rond uit te rollen tot ongeveer de diameter van de vorm.

Drapeer het uitgerold deeg over de deeg rol en leg het in de vorm. Knutsel een bodem die de hele vorm bedekt en vergeet ook de randen niet. eg de folie met de beboterde kant omlaag op het deeg. Verzwaar de folie met bonen, erwten of rijst die u toch niet wenst te eten.

Plaats de vorm midden in een oven bij 200ºC voor acht of negen minuten. Dan is hij half gebakken. Haal de folie eruit. Prik met een vork gaatjes in de deegbodem. Plaats hem terug in de oven en geef hem nog drie à vier minuten totdat hij begint te kleuren en los komt van de rand.

Los de bodem en laat hem afkoelen. Als u het niet vertrouwd kun u hem ook in de vorm laten.

De vulling

  • 2 kg handappels, liefst een beetje friszure
  • beetje citroensap
  • twee eetlepels suiker
  • eventueel kaneel

Verwijder het klokhuis, schil de appels, snij er mooie wigjes van doe ze met de overige ingrediënten in een kom. Hussel alles goed door elkaar. De citroen is m.n. bedoeld om verkleuring door oxidatie van de appels te voorkomen.

Leg de appels in de bodem in een patroon van concentrische cirkels. Schuif het geheel in een oven van 190ºC en bak de taart af in het bovenste deel van de oven gedurende 30 minuten, de vulling is dan gaar en bruin.

U kunt het geheel vervolmaken met een abrikozen/calvados laagje, u kunt de taart serveren met een mooie custardsaus (crème Anglaise) of slagroom. Hij kan warm en koud genoten worden enfin u snapt het.

Waarschuwing: dit recept bevat gluten en koolhydraten waaronder toegevoegde suikers...

donderdag 17 september 2015

Collectief hysterisch

Aan de ontbijttafel informeerde jongste zoon ons laatst dat het code GEEL was wegens storm, nou ja, wind. Vroeger had je dat nog niet, ja wel wind en storm, maar geen codes, net zo min als een protocol voor aangespoelde grote zeezoogdieren, maar dat terzijde.

Wij vinden het, toegegeven we zijn oud en gezapig, neigen naar hysterie. Zodra het een beetje doorwaait of als een meneer in slecht Nederland tweet, dat alle ongelovigen zullen branden in de hel, komen ze met zo'n code aanzetten. En dat zonder dat ze erbij vertellen wat je moet doen. Of althans in het laatste geval, in geval van keiharde rukwinden zeggen ze erbij dat je niet met een caravan de weg op moet, maar dat doen we sowieso nooit.


Een acute en akelige dood
Maar hysterie lijkt wel het nieuwe normaal. Ook als het om eten gaat. Als we alle berichten mogen geloven, sterf je een acute en akelige dood als niet niet per direct stopt met witte tarwebloem, gluten, zuivel van koeien, producten met E621, plakvlees, magnetronpopcorn, rijstwafels, chloorkippen, Coca-Cola en ga zo maar door. Omgekeerd en even hysterisch moeten we aan quinoa, spelt, sojamelk, tarwegraskiemsmoothies en andere troosteloze ellende, want anders gaan we - wederom - dood.

Doe es even normaal zeg! Denk zelf eens na en laat je niet gek maken door zelfbenoemde eet- en dieetgoeroes wier grootste verdienste is dat ze een mooie zus hebben of van mensen die overal samenzweringen zien en die wetenschap wegzetten als, 'maar een mening'.

En natuurlijk mag u twijfelen aan de wetenschap. Dat doet die wetenschap zelf ook. Die hebben heel wat meer openlijke twijfels en onzekerheden dan sektarische goeroes, blogsters die voor honderd procent op een gevoel vertrouwen en andere gelovigen. Het dogmatisch soort stelligheid dat deze mensen kenmerkt lijkt ons stukken ongezonder dat de slagen om de arm van de wetenschap.

Good things in life are free

Misschien een beetje een afgekloven vorm van wensdenken die kop. Een fijn zoethoudertje voor de minima, maar aan de andere kant schuilt er een diepe waarheid in. We wilden namelijk iets schrijven over honing en aan zulke zaken gaat meestal een moeizaam denkproces vooraf.

We bedachten ons dat honing wel heel erg simpel is, gewoon een kwestie van wachten tot die diertjes hun raten hebben volgespuugd met nectar, de raten in een centrifuge stoppen en de honing in potjes doen. En dan heb je een goudeerlijke delicatesse. Zo simpel kan het zijn.

Sabeltandtijgerkroket uit de automatiek
Dat geldt wel voor meer delicatessen, denk aan bosaardbeitjes, bosbessen, truffels, appels, peren, wild, vis... Hoe minder je eraan doet hoe beter het is. Maar misschien is dat een denkfout, want je moet de aardbeitjes en bosbessen wel zelf plukken en voordat je een aardig portie hebt verzameld ben je wel een stiefkwartiertje verder.

Misschien zit het daar wel in, in de voldoening, in het besef dat je er iets voor hebt moeten doen. Dat klinkt welhaast eng calvinistisch, maar wellicht is het calvinisme ook niet meer dan een vorm van spinning avant la lettre. Anders gezegd, we genieten nu eenmaal meer van iets als we er iets voor hebben moeten doen. Zo genoten we reeds in de oertijd al meer van een eigenhandig om zeep geholpen sabeltandtijger dan van een sabeltandtijgerkroket uit de automatiek. En Calvijn besloot dat dát goed was.

Hoe meer we ons er mee bemoeien hoe minder het wordt
Aan de andere kant, hoe minder we rommelen, hoe beter het is. We realiseerden ons dat toen we ene stukje schreven over die Spaanse varkens. Laat ze lekker buiten lopen, hun eigen kostje bij elkaar scharrelen en zonder dat je er iets aan hoeft te doen, krijg je de lekkerste hammen en worsten die er zijn. Dat geldt ook voor koeien. Hoe meer we ons er mee bemoeien hoe minder het wordt. Eindeloos doorfokken tot we topsport vlees- of melkkoeien hebben leidt tot veel maar smakeloos vlees.

Voor die paar mensen die het nu nog niet weten, vlees zonder vet smaakt naar niks. Gemarmerd moet het zijn en donkerrood. Maar dieren die niet bewegen krijgen vlees dat lichtrood tot bijna wit is en dus is er fanatiek campagne gevoerd voor mager vlees. Maar genoeg gesomberd.

Leer weer genieten van vet, van volle melk, boter... van mooi dooraderd vlees. U zult merken dat dat vlees niks anders nodig heeft, zelfs geen support act in de vorm van een sausje en dat geldt ook voor echte melk en echte yoghurt en natuurlijk voor die eerder genoemde honing. Jammer dat dat haast nergens meer te vinden is, maar gelukkig is het simpel te bestellen [klik maar op vette en onderstreepte woorden].


woensdag 16 september 2015

Eikeltje meepikken

Iedereen heeft wel eens gehoord van die Spaanse varkens die lekker onder de eikenbomen eikels eten. Het is al jaren een succesvol (export)product en al zodanig haast uitgegroeid tot een icoon van de fijne Spaanse keuken.

Het probleem met dit soort zaken is altijd dat iedereen op zijn of haar manier een graantje (eikeltje) probeert mee te pikken van zo'n succes. Dus zijn er ook hammen te koop van varkens die wel eikels hebben gegeten, maar dan op de boerderij (campo) en van varkens die nimmer een eikel gegeten hebben (cebo).

Word ervaringsdeskundige
Voor eenieder die geen deskundige is op gebied van Spaanse ham - we raden u beslist aan om toch zeker pogingen te doen ervaringsdeskundige te worden, want anders ontzegt u zich teveel - willen we u een wegwijs maken.

Het Iberische varken, de pata negra (omdat hij zwarte poten heeft) komt zowel in Spanje als Portugal voor. Maar de kwaliteit van het vlees wordt toch in de eerste plaats bepaald door de wijze waarop het dier wordt gehouden. Anders gezegd, moet het dier werken voor zijn eten en wat eet hij. Dieren die veel bewegen hebben lekkerder vlees dan dieren die nauwelijks bewegen. Het vlees is door alle beweging beter doorbloed en er is veel meer intermusculair vet. Anders gezegd, er zit veel meer vet in de spierweefsels en heel veel minder aan de buitenkant.

Bewegingsarmoede
Dit geldt overigens ook voor runderen, kippen en ga zo maar door. Aan de kleur van het vlees kunt u zien of een dier kilometers heeft gemaakt of opgesloten heeft gezeten. Een dier wat niet of nauwelijks kan bewegen kost minder. Er is minder ruimte nodig, maar ook wordt het dier sneller slachtrijp (dik). Lichtroze kippen- en varkensvlees heeft niets te maken met een natuurlijke eigenschap, maar alles met bewegingsarmoede en dat geldt ook voor de vetmarmering.

Rundvlees is, met uitzondering van kalfsvlees, altijd donkerder van kleur, maar ook hier doet u er goed aan te kiezen voor vlees dat donkerder is dan gebruikelijk en wat een mooie marmering heeft. Dat vet in het vlees levert een meer dan significante bijdrage aan de smaak.

Korte cursus etikettenlezen
Om te voorkomen dat u niet de ham koopt die u graag wilt eten, een korte cursus etikettenlezen. De absolute top is ham van varkens die vrij rondlopen in het gras onder de eikenbomen en in de laatste periode van hun leven alleen eikels (Bellota) eten.

  • Extra fysieke inspanning en het eikeldieet leidt tot mooi gemarmerd vlees met een geweldige smaak. Deze ham wordt verkocht als jamón ibérico de bellota en ook wel als jamón ibérico de MontaneraDe hammen worden minimaal 36 maanden afgehangen om te rijpen.
  • Iets minder van kwaliteit is de jamón ibérico cebo de campo. Ham van varkens die worden gehouden in weilanden en die een dieet krijgen van eikels en granen.
  • Tenslotte is er de jamón ibérico de cebo, ook wel jamón ibérico genoemd. In dit geval is er alleen graan gevoerd en ook de rijpingsperiode is korter, t.w. 24 maanden. Vlees van deze varkens wordt veel gebruikt voor droge worst, waarvoor het erg geschikt is.

Het mooist is natuurlijk zo'n hele jamón ibérico de bellota, maar gelukkig kan het ook iets minder uitbundig in mooi uitgesneden per 100 gram en dat vergt ook een aanzienlijk geringere 'investering'.

 


maandag 14 september 2015

Sluipwaarschuwing tegen sluipsuiker

De weg naar de hel is geplaveid met goede voornemens. En ja we hadden ons serieus voorgenomen dat arme voedingscentrum met rust te laten, maar helaas. Lukt niet.

We zagen namelijk weer een berichtje voorbij komen op Twitter waarin nogal alarmistisch wordt gedaan over bacteriën. Dus spraken we maar weer onze verbazing uit over Voedingscentrums fixatie op bacteriën en vet in tegenstelling tot aandacht voor overconsumptie van suiker.

Hilarisch
Daar hadden we het best bij willen laten, maar ze reageerden erop met een verwijzing naar een anti-suikercampagne en de schijf van vijf en toen werd het hilarisch.

Die campagne is nogal flets te noemen en als je doorleest ontdek je dat het Voedingscentrum eigenlijk van mening is dat de WHO op gebied van suiker doordraaft.

Volgens het Voedingscentrum wordt in de regels van de Schijf van Vijf gewaarschuwd tegen suiker. Misschien zijn wij te dom, maar wij zien het niet:

Zelf zeggen ze, "In regels 'gevarieerd', 'niet te veel' en 'eet veel groente, fruit en brood' zit die boodschap". En zo verwordt de waarschuwing tegen sluipsuiker een soort van sluipwaarschuwing, maar waar sluipsuiker heel effectief is als bevorderaar van overgewicht-obesitas-diabetes helpt zo'n verstopte waarschuwing geen ene malle moer.

foto: haremaristeit.nl

vrijdag 11 september 2015

Van Nahmen

Van de meeste vruchtensappen worden we niet erg blij (en dan drukken we ons zeer omzichtig uit). Misschien is dat wel een van de redenen dat we zo af en toe naar de fles grijpen (zie eerdere haakjesopmerking).

In een van onze favoriete vakantielanden schenken ze echter sappen die ons wél bevallen en iets naar het oosten kom je dranken tegen als Apfelschorle en Holunderblütengetrank. Dus het kán wel.

Drie-sterren-chef
Sterker nog er is een sapfabrikant die sappen en nectars op de markt brengt waar geen drie-sterren-chef zich voor schaamt en waar menig staatshoofd goede sier mee maakt tijdens indrukwekkende staatsbanketten. We hebben het dan over Van Nahmen, een Duits bedrijf dat - nota bene - net over de grens is gevestigd.

Sinds enige tijd heeft FOODbazar een klein deel van het assortiment opgenomen en dat is een mooi begin. Maar ze vinden het zonde zich te beperken dus stellen ze u in de gelegenheid ook de andere soorten te bestellen. Daar zit dan wel een levertijd op en het minimale aantal flessen is drie, maar het begin is er. Omdat het aanbod 'buiten de kaart' betreft moet u FOODbazar wel even mailen om deze flessen te bestellen.

Voor uw gemak hebben we hieronder de bijna complete opsomming. We hebben de producten onvertaald gelaten want zelf vinden wij dat wel wat hebben. Bij sommige producten staat tussen haakjes een kleine uitleg/vertaling).

Gourmetselectie

Apfelsaft von Streuobstwiesen (Streuobstwiesen zijn oude hoogstamboomgaarden)
Schöner von Boskop Apfelsaft
Elstar (BIO) Apfelsaft
Rubinette Apfelsaft
Jonagold (BIO) Apfelsaft
Topaz (BIO) Apfelsaft
Rote Sternrenette Apfelsaft
Kaiser-Wilhelm Apfelsaft
Konstantinopeler Apfelquitte (appelvormige kweepeer)
Williams Christ Birnensaft
Haus Zwetschge Pflaumensaft
Wilde Pflaume Pflaumensaft
Roter Johannisbeernektar (rode of aalbes)
Schwarzer Johannisbeernektar
Rote Triumpfbeere (kruisbesnectar)
Framboozen Rhabarbernektar (beetje verwarrend: rabarbernectar van het rabarberras Framboozen)
Waldheidelbeeren (BIO) Heidelbeersaft (bosbessen)
Haschberg-Holunder (vlierbessenras)
Aroniasaft (BIO)
Morellenfeuer, Sauerkirschsaft
Weißer Pfirsichnektar
Aprikosennektar
Riesling Traubensaft (BIO)
Scheurebe Traubensaft (BIO)
Portugieser Traubensaft (BIO)
DornfelderTraubensaft (BIO)

Sappen van lokaal fruit

Apfelsaft naturtrüb
Apfelsaft klar
Apfelsaft von Streuobstwiesen
BIO Apfelsaft naturtrüb
Apfel-Aroniasaft
Apfel-Birnensaft
Apfel-Holunderbeersaft
Apfel-Sauerkirschsaft
Apfel-Mangosaft
Apfel-Pflaumensaft
Aroniasaft
Birnensaft
Heidelbeersaft
Holundersaft
Johannisbeer Nektar rot und schwarz
Pflaumensaft
Quitten Nektar
Rhabarber Nektar
Sauerkirsch Nektar
Stachelbeer Nektar
Traubensaft rot und weiß

Frucht-secco
100% fruit, een klein prikkeltje, 0% alcohol

Apfel-Rote Johannisbeere-Himbeere
Traube
Apfel-Quitte

dinsdag 8 september 2015

Verwarring in eetblogland

Van de voedingsindustrie kan je veel leren. Daar werken heel slimme jongens en meisjes voor wie geen enkele truc te min is en wier inventiviteit al even grenzeloos is.

Zo slagen ze er in de goedbedoelende bloggemeenschap voor hun karretje te spannen door een lading bloggers uit te nodigen voor een heldere (ahem) uitleg over het Vinkje. Kost niks en het effect is maximaal. Of je stuurt ze een doosje met velletjes bakpapier die met eetbare olie, zout en suiker bestreken zijn plus wat ingrediënten. Het resultaat: bibberend dankbare blogsters die himmehochjautzend schrijven over een nepinnovatie. En wederom, kost niks.

Bijzonder gewenst bijproduct
Ook een leuke, maar van een heel ander kaliber, is de allergenenrichtlijn. Lijkt zo nobel toch? We beschermen met ons allen die arme stakkers die anafylactische shocks kunnen krijgen als ze een verkeerd stofje binnenkrijgen. Alleen is die groep niet erg groot en ten tweede weten die mensen echt wel waar ze op moeten letten.

Een bijzonder gewenst bijproduct van deze maatregel is echter dat heel veel bewerkt eten er ineens een stuk gezonder uitziet. Want de kleine lettertjes op de rugetiketten zijn nog steeds onleesbaar klein, maar de allergenen vallen nu stukken beter op.

Het toeval wil vervolgens dat al die rare toevoegingen, intrigerende chemische verbindingen, alle verschijningsvormen van suiker en smaakversterkers niet allergeen zijn en dankzij de richtlijn vallen ze meteen ook niet meer op tussen: MELKeiwit, TARWE, kan sporen van NOTEN bevatten, SELDERIJ etc. Hebben ze toch slim bedacht.

Rumoer over nepmayonaise
In de VS is rumoer ontstaan rond de nepmayonaise "Just Mayo". Van de FDA mag het geen mayo heten omdat het geen mayonaise is en dat lijkt ons ook want er zitten geen eieren in. In de Guardian is desalniettemin een analyse verschenen die de dubieuze lobby-praktijken van de Amerikaanse eierbranche aan de kaak stelt. En we zouden zeggen, 'hou je vast'.

Zo hebben ze bloggers betaald om positief over eieren te schrijven. Zonder succes pogingen gedaan twee invloedrijke personen voor hun karretje te spannen. Advertenties geplaatst via Google bij uitingen van Just Mayo. Ze hebben een communicatiebureau ingehuurd en ze hebben juridisch advies ingewonnen bij Unilever. Lijkt ons business as usual.

Sowieso hebben we de indruk dat het allemaal een beetje riekt. Want zou de eierbranche zich echt zo druk moeten maken om een nichespeler met een nicheproduct? Wat wel mooi meegenomen is voor de Unilevers van de wereld is dat iedereen nu weet dat zij voor hun mayonaise echte eieren gebruiken. En dat wederom dankzij eetblogland dat schande spreekt van de perfide machinaties van de eierboeren.

Prijsschieten op het Voedingscentrum

Het heeft iets ongemakkelijks, iets laaghartigs bijna. We voelen ons wéér geroepen onze pijlen te richten op dat arme Voedingscentrum. Zo'n bureaucratisch instituut met regels en protocollen, belangen en deelbelangen, kolen en geiten en daardoor niet in staat heel adequaat te reageren op nieuwe ontwikkelingen.

Dus voelt het alsof je je met kritiek op dat eerbiedwaardige overheidsorgaan aansluit bij een bloeddorstige meute die het heeft gemunt op een weerloos slachtoffer.

Ziekmakers in de keuken
De steen des aanstoots van vandaag is een nieuwe campagne tegen ziekmakers in de keuken. Dus wéér gaat het over bacteriële infecties ten gevolge van onvoldoende keukenhygiëne. Opvallend genoeg geen woord over MRSA en ESBL, u weet wel de gevolgen van onverantwoord antibioticagebruik door de bioindustrie, maar dat terzijde.

Een nonchalante, onverantwoordelijke viespeuk
Snappen wij niet zo. Natuurlijk is dat een probleem, maar het valt in het niet bij het suiker-overgewicht-obesitas-diabetes-probleem. Dan heb je het over onzichtbare ziekmakers op termijn. Dan heb je het over écht grote getallen. Aan tienduizenden die oogproblemen krijgen, die depressief worden, waarvan de bloedsomloop dusdanig slecht wordt dat ledematen moeten worden afgezet, waardoor hartproblemen ontstaan en ga zo maar door.

Maar ons Voedingscentrum heeft het liever over een probleem dat tot hooguit 1.000 problemen en probleempjes per jaar leidt. En een probleem dat u als keukenprins/prinses zelf veroorzaakt. U bent namelijk een nonchalante, onverantwoordelijke viespeuk!

Diabetestsunami
Je zou verwachten dat het Voedingscentrum ons goede belasting- of Unilevergeld steekt in een poging de aanstaande diabetestsunami nog enigsins in te dammen. Maar niks van dat alles, (sluip)suiker krijgt bitter weinig aandacht.

Voor alle zekerheid hebben we maar weer even de site bezocht, want er zou zomaar wat veranderd kunnen zijn en eigenlijk willen we ook niet geloven dat we gelijk hebben, maar helaas. Naast veel aandacht voor de 'infectiecampagne', aandacht voor 'het nieuwe eten'. Je zou verwachten dat een beetje aandacht voor (sluip)suiker in bewerkt voedsel daar wel thuishoort, maar nee. Helemaal niks over gemaksvoer of lightproducten met veel te veel suiker. Wat we wél lezen is dit:
Ik ga gezondere producten kiezenWaaruit bestaat je menu eigenlijk? Heb jij een berg groente op je bord, of neemt een stuk vet vlees het grootste deel in beslag? Kijk eens of je kan beknibbelen op vet en zout eten, kies eens voor vis en schroef langzaamaan de hoeveelheid groente en fruit wat op.

Om moedeloos van te worden, wel aandacht voor vet, maar waarschuwen voor suiker ho maar..

maandag 7 september 2015

Tenenkrommers

We hebben al vaak ingehakt op het Voedingscentrum, overigens zonder de illusie dat het veel zal helpen, want zo realistisch zijn we dan ook wel weer. Momenteel heeft dat centrum een soort staatsorgaan voor de voedingsindustrie haar pijlen gericht op zout. Niks mis mee, horen we u denken. We vrezen zelfs dat u ernstig overweegt niet verder te lezen... 

De oppervlakkige lezer van de betreffende pagina op de site van het Voedingscentrum zal weinig aanstoot nemen aan de tekst. Maar wat opvalt is dat het Voedingscentrum er kennelijk vanuit gaat dat basisvoedsel hetzelfde is als gemaksvoer uit een pakje of zakje, want de kern van het advies luidt dat je vooral het etiket moet lezen...

Maar heeft u ooit een bloemkool, aardappel of kotelet met een etiket gezien? En denkt u dat u door het eten van zulke producten ongemerkt te veel zout binnenkrijgt? Kortom ze zijn weer tenenkrommend bezig daar in Den Haag In plaats van die hele lap tekst met omrekentabel hadden ze kunnen volstaan met de tekst: KOOK ZELF! Mijd pakjes, zakjes en alles waar light op staat.

Net zo zout als uw tranen
Wat dat zelf koken betreft willen we nog een dwars advies serveren. Kook uw groenten met voldoende zout. Voeg zo veel zout toe dat het kookvocht net zo zout is als uw tranen. Op die manier voorkomt u dat - als gevolg van osmose - de voedingsstoffen en mineralen (waaronder zouten) weglekken. Doordat de groente beter op smaak blijft is de behoefte om het eten aan tafel na te zouten minimaal. Bovendien verspilt u geen nuttige voedingsstoffen. 

Vergeet ook het advies om vlees na het bereiden pas te zouten. Vlees droogt echt niet uit als u het vooraf zout en het resultaat van vooral zouten is gewoon beter. Peper echter kunt u het best na afloop toedienen, want dat verliest veel smaak bij verhitting.

vrijdag 4 september 2015

Oliecrisis

Hoe gaan die dingen, je plaatst een berichtje op een Facebookpagina naar aanleiding van een artikel in HP/deTijd waarin de vloer wordt aangeveegd met het voedingsadvies om vet te mijden. Just another day at the office zogezegd.

Het lang beleden voedingsadvies om vet te mijden - een advies dat nog steeds wordt gegeven door het minder oplettende Voedingscentrum - heeft ertoe geleid dat we met ons allen veel te veel koolhydraten zijn gaan consumeren en dat leidt tot een overgewichtsepidemie. Het heeft de producenten van plantaardige oliën en lightproducten geen windeieren gelegd, maar er tegelijkertijd toe geleid dat je in geen enkele supermarkt nog Ossewit kunt vinden.

Vervolgens stuit je op een artikel over de olijfoliecrisis die toch wel heftige vormen begint aan te nemen en die zal gaan leiden tot hoge prijzen voor deze plantaardige olie. Want zowel in Spanje als in Italië wordt de teelt bedreigd. Die in Italië door een bacterie en de Spaanse door een fruitvliegje.

GMO-vliegjes
In Spanje is het idee ontstaan om de fruitvliegjes te bestrijden door genetisch gemanipuleerde vliegjes in te zetten. Deze GMO-vliegjes zijn zo gemanipuleerd dat alle vrouwelijke afstammelingen direct doodgaan. Men wil dit gaan testen in een olijfgaard van 1000m2 die afgesloten wordt met een fijnmazig net om te voorkomen dat de gmo-vliegjes ontsnappen.

Nu hebben wij in een grijs verleden wel eens fruitvliegjes gekweekt en dat leidde al snel tot een huiselijke fruitvliegjesplaag van ongekende proporties. Dat het menselijk gezien mogelijk is een olijfgaard hermetisch af te sluiten met een net wil er bij ons niet is. Daarvoor hebben we teveel van die olijfgaarden gezien.

Misschien dat u er anders over denkt. Zoiets van laat ze maar uitgeroeid worden die pestbeestjes dus wat zou het dat ze ontsnappen. U vindt ze misschien vies en lastig, maar vergeet niet dat ze een functie hebben. Ze ruimen uw organische rommel op en dat doen ze ook in de natuur. En misschien dat een plotselinge verdwijning van het fruitvliegje wel heel akelige gevolgen heeft. De Chinezen weten waar zoiets toe kan leiden.

Onder de Grote Roerganger (Mao Zedong) besloot men ooit de mussen uit te roeien want die vraten heel veel graan op. De campagne was een groot succes met hongersnood als gevolg. Anders gezegd de mussen werden effectief uitgeroeid zodat insecten - die staan ook op het menu van de mus - vrij spel kregen zodat de graanoogst compleet mislukte.

Overheidsbeleid maakt kapot wat je lief is
Kortom, wij denken dat we maar even moeten wachten met de inzet van GMO-vliegjes. Bovendien zou je het kunnen zien als een natuurlijke reactie. Het olijfareaal als de laatste decennia enorm gegroeid onder invloed van dat foute voedingsadvies waardoor iedereen dacht dat je alleen maar oud kon worden door dierlijke vetten te mijden. Veel nieuwe olijfgaarden zouden er bovendien nooit zijn gekomen zonder ruimhartige EU-subsidies.

Diezelfde EU heeft recent het melkquotum opgeheven waardoor melkveehouders in de problemen zijn gekomen. En nu willen de melkveehouders weer een reparatie van die maatregel - hoewel ze zelf hebben aangedrongen op beëindiging van de quotering.

De consument ondertussen leidt door het voedingscentrum en anderen aan een aangeprate vetfobie en die consumeert dus veel te veel plantaardige vetten. Dat is jammer voor die consument, want boter is niet alleen gezonder, maar ook veel lekkerder. En als de consument al melk drinkt of yoghurt dan moet het - met dank aan het Voedingscentrum - halfvol, mager of light zijn. Daar hebben de boeren dus ook al helemaal niks aan.

Het klinkt een beetje hard, maar misschien moeten we de natuur haar werk laten doen, want overheidsbeleid maakt kapot wat je lief is.