Lies, damn lies, statistics en voedseletiketten

Vanochtend viel ons oog op een pak ontbijtkoek van C1000 ofzo. Meer in het bijzonder op de tekst "Minder suiker". Klinkt best gezond, maar als we de achterzijde van het etiket bekijken zien we dat het om 64,4% koolhydraten gaat waarvan 25% suikers en dat in de vermomming glucose-fructosestroop.

Gisteren moesten we ons even verdiepen in een opsomming van ingrediënten. Het betrof snoepjes. Niemand die denkt dat snoepjes gezond zijn, maar dankzij de nieuwe allergenenrichtlijn zou je het haast gaan denken. Het neveneffect is dat die snoepjes ineens een zegen voor de mensheid lijken. Immers we schijnen louter en alleen allergisch te zijn voor de voortbrengselen der natuur. Zodoende vallen woorden als MELK, TARWE, SOJA, EIEREN wel op een suikers en exotische hulpstoffen niet.

Het lijkt al met al of etiketten nog erger liegen dan de befaamde statistieken...

Keurmerk voor betaalde bloggers

Er spoelde enige tijd geleden zomaar een golfje uiterst welwillende artikelen over het land waarin een aantal mythes en maren omtrent het Vinkje werden ontkracht. Ook werd meteen nog even uitgelegd hoe het werkte. En waarom het een bijdrage is aan het welzijn van alle Nederlanders.

Het zal uiteraard aan onze beperkte geestelijke vermogens hebben gelegen dat wij het, na gemiddeld ±1200 woorden, nog steeds niet snapten. Wat we ook zo raar vonden was dat al die artikelen zo op elkaar leken. Gelukkig waren enkele bloggers zo eerlijk om in een klein hoekje aan te geven dat het om een betaalde bijdrage ging.

Voorgekookte blogs
Volgens een artikel in reclamevakblad Adformatie laat ongeveer de helft van de bloggers zich inmiddels betalen voor het schrijven van stukjes over producten of diensten. De vraag is of dat slim is van die bloggers. Het is makkelijk verdiend, maar ik kan sindsdien geen artikel meer Lezen van bijvoorbeeld Bettine Kookt, zonder het vermoeden dat het is voorgekookt.

Wat wij niet goed begrijpen is dat de bloggers in kwestie zo onhandig zijn. We kunnen ons nog enigszins voorstellen dat je het eens bent met een opvatting waarover je kunt discussiëren. Maar wat we tamelijk dom vinden is dat je dingen schrijft die simpel weerlegbaar zijn.

Als je je in de problemen hebt geschreven
In geval van het Vinkje, bijvoorbeeld werd gesteld dat 61% van de deelnemende bedrijven kleine bedrijven zijn. Slechts één blik op de lijst van deelnemers maakt duidelijk dat dit niet zo is. Sterker nog, we vonden er niet eens één. Maar gelukkig betáált Ik Kies Bewust niet alleen, ze helpen je ook als je je in de problemen hebt geschreven. Dan sturen ze een medewerker op die niet-betaalde blogger af om fijntjes uit te leggen dat ze maar liefst 61% kleinere betalers hebben. Ja, echte woordkunstenaars daar bij dat Vinkje.

Inmiddels hebben we begrepen dat vooral in Mode en Food vaak wordt betaald voor welwillende blogs. Wel dood en doodzonde, want zo ondergraven die betaalde bloggers ook het vertrouwen in de niet-omkoopbare bloggers. Gezien hun kennelijke voorliefde voor keurmerken is het zodoende wellicht een goed idee om betaalde bloggers te voorzien van een keurmerkje. Zelf dachten we - geheel in stijl - aan het musje. In de uitvoeringen koper, brons en goud. Goud voor de bloggers die alleen maar in opdracht bloggen, zilver voor degenen die betaald worden, maar vergeten dat te melden en koper voor de sloebers die het braaf melden en slechts een grijpstuiver bijverdienen.

Dit is een eurovrijeblog

Het artikel in Adformatie

Allerfielen

We begrepen niet heel goed waartoe die nieuwe allergenen richtlijn diende, maar inmiddels beginnen we een idee te krijgen. Het is ook waarom we helemaal niets zien in stoplichtsystemen en een belasting op 'slechte' ingrediënten.

Maar laten we ons tot de allergenen beperken. Op ieder product moet vanaf 13 december worden vermeld welke allergenen er in zitten. Dat geldt zowel voor bewerkte producten als voor onverpakte en in de horeca, Menig chef wordt nu al zo'n beetje gek van de opkomst der allerfielen.

Want zo'n twintig jaar geleden of korter was iemand met een allergie nog een bezienswaardigheid. Inmiddels ben je een soort ongevoelige cromagnon als je niet onder hinderlijke overgevoeligheden lijdt.

Surrogaatmarsepein voor de cupcakemaffia
En dan stuiten wij ineens op dit: Dr. Oetkers Rolfondant met gemeen blauwe kleurstof. Zeg maar, surrogaatmarsepein voor de cupcakemaffia. Op het rugetiket de gebruikelijke kleine lettertjes, maar er is één woord dat eruit springt AMANDELEN...  Het product zou sporen van amandelen kunnen bevatten. Ja hoor... De richtlijn schrijft voor dat je moet aangeven of er noten of sporen van noten in zouden kunnen zitten. Maar hier gaat het dan kennelijk om een fabriek die naast vetten en suikers en wat hulpstoffen toevallig ook amandelen verwerkt, dus geen pinda's, pistache, hazel- of walnoten,
nee louter en alleen AMANDELEN...

Wij denken er het onze van. Maar het geeft wel aan dat je erg moet oppassen met stoplichtsystemen voor voedingsstoffen en belastingmaatregelen voor 'slechte' stoffen. De echte marsepein van de de bakker zou er zomaar onbetaalbaar van kunnen worden of moeten worden voorzien van waarschuwingsstickers in zes talen. De surrogaatproducent daarentegen heeft binnen de kortste keren wel weer een maas in de wet gevonden.

Ottolenghi uit de pan

Hoofdgerecht voor 4 – 6 personen

• 4 middelgrote tomaten, in blokjes van 1 cm
• ½ kleine rode ui, fijngesneden
• 2 tl wittewijnazijn
• 15 g peterselie, fijngesneden
• 1 el Thaise srirachasaus (of een andere pittige chilisaus)
• 2 middelgrote aubergines, in blokjes van 3 cm
• 250 ml olijfolie, om te bakken
• ca. 300 ml zonnebloemolie
• 600 g charlotte-aardappels (of een andere vastkokende soort), geschild, in 0,5 cm dikke plakjes
• 80 g tahin
• 2½ el citroensap
• 1 kleine teen knoflook, fijngehakt
• 6 eieren, vers gepocheerd
• 1 tl sumak (gemalen bessen van de sumakstruik)
• 1 el koriander, fijngesneden
• zout en zwarte peper

Laat de tomatenblokjes 30 minuten in een zeef uitlekken. Doe ze in een middelgrote kom en voeg ui, azijn, peterselie, sriracha en ¼ theelepel zout toe. Meng alles losjes en zet opzij.

Meng de aubergineblokjes met 1½ theelepel zout, doe ze in een vergiet en laat ze boven een kom een half uur uitlekken. Stort ze op een met keukenpapier bekleed bord en dep ze droog.

Doe 200 ml olijfolie in een sauteerpan van 26 cm doorsnee samen met alle olijfolie; de olie moet tot 1 cm hoogte van de panwand komen, dus doe er eventueel nog wat meer olie bij.

Zet de pan op hoog vuur en frituur als hij goed heet is de aubergineblokjes in porties in steeds 3-4 minuten rondom goudbruin. Schep ze met een schuimspaan uit de pan op een schaal die met keukenpapier is bekleed en houd ze warm terwijl u de overige blokjes frituurt. Laat de olie afkoelen, zeef in een pot – om later te gebruiken – en veeg de pan schoon.

Breng in een middelgrote pan ruim water aan de kook en blancheer de aardappels 3 minuten. Giet ze af, spoel ze onder de koude kraan en laat ze uitlekken.

Doe 2 eetlepels verse olijfolie in de sauteerpan en zet hem 

op halfhoog tot hoog vuur. Doe de aardappelplakjes erin en bak ze 10 minuten met ¼ theelepel zout en wat versgemalen zwarte peper tot ze gaar en goudbruin zijn; schud de pan af en toe. Haal de pan van het vuur en zet opzij.

Doe de tahin met 60 ml water, 1½ eetlepel citroensap, knoflook en een snuf zout in een kom en roer tot de saus dikvloeibaar van consistentie is. Schep de helft van de saus over de gebakken aardappels en leg de aubergines er bovenop. Giet de rest van de tahin erover en lepel de tomaten daarop.

Pocheer de eieren vlak voor u gaat eten en leg ze op de tomaten. Sprenkel er wat olijfolie over, bestrooi met sumak en koriander en besprenkel met het overgebleven citroensap.

Zet het gerecht in de pan op tafel.

Dit gerecht kun je van tevoren maken, en alles op het laatste moment samenvoegen. Het kan direct uit de koekepan worden opgediend.

De ene slak is de andere niet

Wij vroegen ons al langer af hoe dat nou zit met die slakken. We waren altijd gewend slakken te eten die er niet als slak uitzagen. Eerlijk gezegd viel ons dat pas op toen we een keer slakjes kregen geserveerd in het Spaanse Lleida. Die waren stukken kleiner, moesten met wat hardhandige handvaardigheid uit hun huisjes worden gezet en... ze leken op slak.

Ze beschikten over een kurkentrekkervormig achterlijf (logisch), een voet en een kop. De 'slakken' die we gewend waren daarentegen leken qua anatomie nog het meest op een legoblokje. Zoals wel vaker in de verbijsterende wereld die voeding heet zit hier toch wel weer een opmerkelijk verhaal achter.

Dozijn
De gangbare slakken, meestal te koop in van die elegante blikjes, zijn van de soorten Helix Lucorum (Turkse Grote) of Achatina (Agaatslak), slakken die in de natuur geraapt worden of in Oost-Europa op industriële wijze worden gekweekt. De Spaanse slakken die we aten waren van een lokale soort die eveneens buiten wordt geraapt.

Inmiddels zijn er in Nederland wat professionele slakkenkwekers (vier stuks) die de oorspronkelijke wijngaardslak op een al dan niet duurzame wijze zijn gaan kweken. Dit betreft - voor de biologen onder u - de Helix Aspersa Maxima, ook wel Gros Gris genoemd. Dit is een zeer smakelijke variant van de bekende wijngaardslak.

Door het gecontroleerde kweekproces zijn alle slakken van dezelfde leeftijdsgroep en dus allemaal even mals. Bovendien weten de kwekers precies wat ze hebben gegeten. Met name de Achatina wordt zo groot dat hij onmogelijk in het huisje van een wijngaardslak past, vandaar dus dat deze in stukjes wordt gesneden en uw "dozijn slakken" kan bestaan uit één slak die in twaalf stukjes is gesneden.

bron: o.a. 't Slakkenhuys