De doorwrochte foodwatcher

Raar woord, 'trendwatcher'. Als je niet beter zou weten zou je denken dat het iemand is die zwaar onderuitgezakt in een uiterste vorm van lethargie kijkt naar programma's als RTL Boulevard, Hart van Nederland, Springende BN'ers en andere deerniswekkendheden. Maar het zijn dus dure freelancers of loonslaven die overbetaalde marketeers vertellen wat er staat te gebeuren op gebied van mode en andere vormen van consumptie.

Maar misschien moet ik zelf maar eens een poging doen mij te laten betalen voor mijn trendwatchende capaciteiten. Zo valt mijn oog op een artikel in de Volkskrant over voedselcollectieven. Dat blijkt ineens enorm aan te slaan en stelt mensen in  staat om biologisch te eten zonder tussenkomst van winkelketens en het is profijtelijk voor zowel de boer als zijn klanten.

Intimiderend aangekeken
Tijdens een bijeenkomst in Dordrecht - een jaar of wat geleden - over onder meer stadslandbouw, had ik daar al een lans voor gebroken. Ik werd namelijk een beetje lacherig van het idee dat welwillende stedelingen op stukjes grond in hun wijk groenten zouden gaan verbouwen, met het idee dat ze daarmee deels zelfvoorzienend zouden kunnen worden. Je ziet het voor je: in het vroege voorjaar is iedereen enthousiast aan het spitten, schoffelen, vrezen en harken en ligt alles er spic en span bij. Het zaai- en pootgoed komt mooi op en dan... breekt de vakantie aan. De vakantiegangers genieten van de zon op hun vakantieadres en berichten over de barre weersomstandigheden thuis, stemmen tot grote tevredenheid.

Eenmaal teruggekeerd in de wijk blijkt dat het barre weer heeft geleid tot een metamorfose van de buurtmoestuin. De zaailingen en het pootgoed zijn overwoekerd door onbekende groeisels en de aanhoudende regenval weerhoud menigeen ervan een duchtig te gaan wieden. Misschien bracht ik mijn voorstel wat weinig gepolijst, maar toen ik voorstelde dit anders aan te pakken, werd ik nogal intimiderend aangekeken.

Doorwrochte rekenmodellen
Mijn idee was vrij simpel; laat de boer doen waar hij goed in is en sluit deals met boeren uit de directe omgeving. Sluit als stad of wijk een contract af met een boer waarin je aangeeft wat je precies wilt hebben, soort groente, welk ras, hoeveel kilo en wanneer en geef daarbij aan of het biologisch moet en wat de boer moet doen aan natuur en milieu. Uiteraard kost elke eis geld, maar daarmee is nog niet gezegd dat de kosten voor de consument stijgen of dat de opbrengsten voor de boer dalen. Het kan zomaar omslaan in lagere kosten voor de consument en hogere inkomsten voor de boer. Immers, die laatste krijgt soms minder dan de kostprijs terwijl de consument er niks van merkt als bijvoorbeeld de prijs van de voor uien door de bodem zakt. Voor de boer is het bovendien prettig dat hij weet dat hij zijn opbrengst gegarandeerd kan afzetten.

Zoals een doorgewinterde trendwatcher was deze ingeving niet echt gebaseerd op doorwrochte rekenmodellen en ander semi-wetenschappelijks, maar het blijkt dus wel te werken. Althans volgens dat bericht in de Volkskrant en de nieuwbrief van de betrokken boeren.