Ik weet echter als sinds mijn zevende of achtste dat het maar toneel is en geen echt bloed en dat die acteurs het allemaal gewoon hebben overleefd. Met andere woorden het onthutst me allemaal niet meer, maar het bovenstaande artikel vergt toch wel een sterke maag. Op een zakelijke manier legt Marie Louise Schipper bloot wat er mis is met het obesitasbeleid van de overheid.
Een voorkeur voor een bepaald product re realiseren
Het is een beleid dat gebaseerd is op een grenzeloos vertrouwen in het zelfregulerende vermogen van de voedingsindustrie Hierbij is een cruciale rol weggelegd voor JOGG (Jeugd Op Gezond Gewicht) van Paul Rosenmöller die op haar beurt eveneens een grenzeloos vertrouwen heeft in de voedingsindustrie. Die mag à raison van €50.000 per jaar participeren in JOGG en samen hebben de zes deelnemende bedrijven inmiddels al zeven pilots van de grond helpen tillen. Pilots zoals 'Ik eet het beter' van Albert Heijn.
Uiteraard mag de lokale slager en groenteboer ook rustig meedoen, maar wel op dezelfde voorwaarden. We hechten hier immers aan een 'level playing field'... Bovendien doet de voedingsindustrie inmiddels niet meer aan marketing die specifiek gericht is op kinderen jonger dan zeven jaar en als u denkt dat de reclame erop is gericht om kinderen meer koekjes of andere zoetigheid te laten eten heeft u het helemaal mis. Men tracht slechts een voorkeur voor een bepaald product re realiseren.
Ondertussen stevenen we met ons allen af op een niet meer te beteugelen obesitas-epidemie met een overheid die de vos op de kippen laat passen en een vos die met een schijnheilig gezicht verklaart het beste voor te hebben met de kippen. Misschien heb ik wat weinig eelt op mijn ziel, maar ik zou blij zijn met een waarschuwing bij zo'n artikel: ONGESCHIKT VOOR LEZERS DIE NIET TEGEN CYNISME KUNNEN
Geen opmerkingen:
Een reactie posten