DDR AGF en schaamlapjes

Misschien wat veel afkortingen voor een kop, maar nood breekt wet. Later wordt het wel duidelijk. We waren afgelopen week bij een biologische boer en bij een ambachtelijke slager in verband met de organisatie van de Terra Madre dag van Slow Food te Kinderdijk. Tijdens beide gesprekken kwam de beperkte keuze in de supermarkt aan bod.

Misschien dat u ons nu verdenkt van hersenverweking van de progressieve soort. Immers, het supermarktaanbod is toch juist overweldigend en je ziet door de bomen het bos niet meer. Dat beeld klopt óók, maar we willen het niet hebben over zaken als wc-papier, fantasiezuivel, koffie en al die andere merkproducten. Want inderdaad, keus te over.

Mensrechtenaantastende uitwas
Dat geldt niet voor vlees, groenten, fruit en aardappelen. Want waar u bij de koffie een ruim aanbod heeft van arabica, robusta, rood-, goud- en nog wat merk, bonen, verschillende malingen en soorten branding en dat alles van verschillende merken en al dan niet met of zonder cafeïne en wel/niet van de faitrade, rainforest alliance, UTZ en wat dies meer zij. bestaat het spruitjesaanbod* uit één [1].

Niemand die zich daarover verbaast, zoals ze zich indertijd in de DDR ook niet verbaasden over geen keuze mogelijkheden in de winkels. Wij, aan de goede kant van het IJzeren Gordijn, vonden dat een mensrechtenaantastende uitwas van de Socialistische Heilstaat. Maar dat de supermarkten bepalen dat we maar één spruitjesras mogen eten vinden we heel normaal. En dat terwijl er minstens 32 verschillende rassen zijn en al die rassen hebben iets dat het voorkeursspruitje van de supermarkt niet heeft en dat is smaak. Het kenmerkende bittertje is er vakkundig uitgeteeld en de shelflife - zoals dat heet - is maximaal opgevoerd.

Emulgatorenrijk
Voor de supers een groot voordeel, want nu lust iedereen spruitjes. En om nog iets te proeven koopt u er maar een emulgatorenrijk sausje bij of gaat u ze wokken in een gearomatiseerde wokolie (dat hebben ze dan weer wel).

Voor vlees geldt grosso modo hetzelfde. Het aantal snits is lekker beperkt, dat maakt het schappenvullen lekker overzichtelijk. Zo kan je mooi sparen op personeelskosten want niemand stelt vragen over minder bekende snits als bavette, jodenhaas, pianostuk of puntborst. Vlees dat minder toonbaar is wordt gepimpt en levert zo een mooie marge op als gepaneerde schnitzel of ander kant-en-klaarvlees dat u alleen maar even in de pan hoeft te leggen. Wij noemen dat schaamlapjes en wie zich moet schamen, dat mag u zelf uitmaken.

Bij de aardappelen lijkt het iets minder erg, maar ook hier schrijdt de debilisering voort. We hoeven echt niet te weten welke rassen we kunnen kopen. De aanduiding kruimig of vastkokend is meer dan voldoende.

*vervang spruitjes gerust door elke andere groente