Maaiveld en kop

We roepen in  dit land graag dat, 'wie zijn kop boven het maaiveld...' In deze tijden van IS houden we ons maar verre van nadere uitwijdingen. Maar goed, behalve dat we de mensen die dit te pas en te onpas beweren, ervan verdenken niet zo van het uitsteken te zijn, denken we dat de uitdrukking haar langste tijd wel gehad heeft.

Immers,  je hoeft in dit land niet heel veel bijzonders te hebben gedaan en je bent meteen een bekende Nederlander die kennelijk over alles een relevante mening heeft. Zo zagen we ooit een Nederlandse wijnboer de meest stompzinnige dingen beweren over vlees. Hij zei zoiets als 'vlees met veel spier'. Of hij verder nog veel onzinnigs gezegd heeft konden we door lachtranen en gebulder niet meer zo goed waarnemen, maar we kunnen ons daar weinig bij voorstellen.

De duivel en de grote hoop
Je kunt het zo'n man niet kwalijk nemen; zit je daar in dat verre Frankrijk, is er zo'n ploeg televisiemensjes helemaal naar je toe gekomen en dan wil je ze ook niet teleurstellen met, 'Maar ik wéét helemaal niks van vlees al draag ik een alpinopet.' Bovendien is er zoiets als de kennisparadox, anders gezegd, hoe meer je over iets weet, hoe groter het besef dat je nog zo weinig weet. En omgekeerd, dus misschien dacht hij wel, 'ach, vlees, hoe moeilijk kan het zijn'.

We vrezen dat het een soort natuurwet is. Een soort lemmingengedrag of de duivel en de grote hoop of hoe je het maar wilt noemen. We zien het bijvoorbeeld aan ons blog. Daar hangt een ranglijstje aan vast van de meest gelezen blogs, dat zijn niet per se de beste, maar die ranglijst is zo onveranderlijk als maar zijn kan. Iedereen kijkt toch even naar dat ene blog dat door iedereen gelezen wordt. En dat komt dan weer doordat een of twee echt bekende bloggers er wat van vonden. En zo werkt dat ook met dat maaiveld maaiveld... daar klopt dus geen jota van.