Daar kunnen wij uiteraard niet aan voorbij gaan als MijnKoeJouwKoe en De Vrije Koe. Want dat is precies waar we mee bezig zijn. Wij denken dat dichtbij wel degelijk haalbaar is, maar alleen niet op een onwaarachtige manier. Het kan geen vernisje zijn over een industrieel concept, geen marketingproza en spreadsheetwerkelijkheid, maar het moet gaan over mensen van vlees en bloed en over producten die met respect worden behandeld en over klanten die serieus genomen willen worden. Klanten ook die het zat zijn dat het grootwinkelbedrijf ze vertelt dat zíj het zijn die zo graag vlees willen met gratis kans op antibioticaresistentie, spruitjes zonder smaak en grootmoeders-hopjes-vla met heel veel spannende chemicaliën.
Afgekloven karakter
Volgens het artikel voelen consumenten zich met name aangesproken door streekproducten en nauwelijks door zaken als duurzaamheid en kwaliteit. Of zijn dat twee kanten van dezelfde medaille? Het gaat er immers om dat streekproducten worden geassocieerd met controleerbaarheid en maatschappelijke waarden. Voor onszelf vertalen we dat met begrippen als authentiek, ambachtelijk en respect. Het zijn - toegegeven - begrippen die te pas en te onpas worden gebruikt, die een wat afgekloven karakter hebben, maar we doen het er maar mee.
Voor ons is duidelijk dat wij alleen bestaansrecht hebben als we authentieke producten leveren, producten die zijn wat ze zijn, waarmee niet is gerommeld. Vanwege het feit dat we werken met dieren kunnen we alleen maar ambachtelijk werken. Immers, elk dier is - zoals ieder mens - anders. Het zijn geen industriële halffabrikaten en dus moet de slager elk dier anders behandelen en leidt dat tot andere snits. Dat is misschien lastig voor het grootwinkelbedrijf, maar voor ons en voor onze klanten is het een pre. Wij willen geen gehomogeniseerde eenheidsworst, maar avontuur op tafel. Die ambachtelijke aanpak, streven naar maximaal dierenwelzijn, zorg voor landschap en natuur, het geven van ruimte aan de boeren en de slagers tenslotte weerspiegelt het noodzakelijke respect.
Grijze pakken die waarde toevoegen
Last but not least streven we dus ook naar lokaal en wel vanwege de aaibaarheid (letterlijk) en de controleerbaarheid. Authenticiteit is namelijk wat anders dan een accountantsverklaring en een bewijs van goed gedrag. De belangrijkste factor in de keten is de primaire producent, met andere woorden, de boer. Die moet zichtbaar en herkenbaar zijn, immers het is zijn product en niet dat van grijze pakken die er 'waarde aan toevoegen'.
Kwaliteit en duurzaamheid werden ook nog genoemd. Misschien moet je dat anders zien en is kwaliteit een onlosmakelijk deel van duurzaamheid, zoals een eerlijke prijs dat is. Duurzaamheid staat en valt namelijk met die hele keten van ecologie tot economie. Als wij alles fantastisch doen, maar ons vlees is geen topkwaliteit, dan houdt het snel op. Wij denken dat de gemiddelde consument, die zoekt naar aaibaarheid, dat heel goed begrijpt.
Klein blijven als streven klinkt tegennatuurlijk, maar is groei om de groei niet minstens zo raar? Aan wiens behoefte wordt daarmee voldaan? Zijn ondernemingen er voor zichzelf of zijn ze er om in een behoefte van hun klanten te voorzien. Het probleem voor kleinschaligheid is natuurlijk wel dat er inmiddels geen infrastructuur meer is voor klein. Dankzij rücksichtslose regelgeving sneefde de ene na de andere slager, bakker en wat dies meer zij. Het winkellandschap bestaat uit uniforme ketens. Boeren moeten gedwongen groeien om te kunnen voldoen aan de behoefte aan betere marges van multinationale zuivelbedrijven. Dat leidt ertoe dat er gemiddeld zes boeren per dag stoppen. Inderdaad, allemaal heel klantgericht. De vraag is alleen: wie is dan die klant? De andere vraag is hoe organiseer je dat? Daarover en over de andere problemen die aan de orden worden gesteld, volgende keer meer....
Geen opmerkingen:
Een reactie posten