Fairweg

Dit is GEEN boer

Omdat fairtrade zo in de belangstelling staat deze week, omdat onder andere Trouw en de Volkskrant ettelijke kolommen hebben gevuld en ondanks het feit dat ik er al eens een blog aan heb gewijd, toch nog maar een blogje over het unfaire aan fairtrade.

Het lijkt een beetje een zwaktebod om twee keer over hetzelfde onderwerp te schrijven, maar ik denk wel dat het relevant is en daarnaast schrijven serieuze kranten ook vaker over hetzelfde onderwerp - bijvoorbeeld over fairtrade - en als dat dan altijd vanuit een identieke invalshoek geschied gaat iedereen geloven dat het is zoals er geschreven staat...

Daarom gelooft iedereen dat fairtrade gaat over zaken als koffie, cacao, bananen, katoen. Producten uit verre landen, waar boeren en andere mensen het zonder veel twijfel veel slechter hebben dan hun collega's op hogere breedtegraden. Daarom is er ook niet zoiets als fairtrade melk, vlees of groente.

Een chronische schaamroodaandoening
Om de een of andere reden vinden we het heel normaal dat een Nederlandse boer na een seizoen met akkers vol uien blijft zitten omdat hij er maar €0,01 per kilo voor kan krijgen. Een soort eigen-schuld-dikke-bult-sentiment. Omgekeerd vindt men het een schande als een cacaoboer in Ivoorkust geen gegarandeerde prijs krijgt voor zijn ccacaobonen.

Ergens klinkt het toch een beetje alsof we van mening zijn dat de tropische boer geestelijk niet helemaal volgroeid is. De boer in onze contreien daarentegen verdient kennelijk net zoveel compassie als de gemiddelde grootbankier. Ondertussen moet diezelfde boer van alles: hij mag niet spuiten, geen kunstmest gebruiken, moet koeien de wei in sturen, weidevogels laten broeden, slootkanten omvormen tot weelderige natuur, landschapselementen herstellen, wandelaars toelaten, geen herrie maken buiten kantooruren, zijn mest mag niet stinken, hij moet de wegen schoonhouden, snoeihout moet netjes worden versnipperd, varkens moeten kunnen wroeten, kippen lekker kunnen scharrelen, hij mag geen herbiciden gebruiken, geen fungiciden, geen insecticiden, zijn producten moeten smaken als vroeger, maar schoon zijn en mooi en vrij van beestjes en ga zo maar door.

En zodoende zijn uien voor €0,01 per kilo  voor de inkoper van de grootsuper geen enkele aanleiding om zoiets als een chronische schaamroodaandoening van te krijgen. Voor de veeleisende consument is het dus ook geen enkel probleem om kipfilet te kopen die goedkoper is dan kattenvoer en mag melk best goedkoper zijn dan bronwater.

Meer toeval dan bedoeling
En ook zo leuk... biologische keurmerken denken aan alles. Het is het enige keurmerk dat verschillende domeinen bestrijkt. Koop je biologische eieren of kippen, dan weet je dat die dieren hun snavel hebben mogen houden - in tegensteling tot bij door de Dierenbescherming van 1 en 2 sterren voorziene producten... maar biologisch wil niet zeggen dat de boer een faire prijs krijgt. Het kan, want soms is de vraag naar biologisch ineens groter dan het aanbod, maar dat is dan meer toeval dan bedoeling.

Dus misschien een aardig idee om bij een volgende fairtrade week ook eens naar de eigen boeren te kijken, zolang die er nog zijn tenminste, want momenteel stoppen er zes per dag. Wat misschien ook wel een aardig bij-effect is, is dat een boer die een beetje redelijk betaald wordt ook meer aandacht kan besteden aan dierenwelzijn, milieu, natuur etc.

Teamplayers

Of het nu over vet/suiker gaat, mensen met psychiatrische aandoeningen, infrastructurele projecten, natuur in dit land, asielzoekers... soms worden er van die besluiten genomen waarvan je je echt niet kunt bedenken hoe iemand die compos mentis is, ze met droge ogen en zonder bezwaard gemoed kan verdedigen.

Illustratief is het beleidsvoornemen om mensen met geestelijke aandoeningen als psychoses en schizofrenie een eigen bijdrage te laten betalen. Het veld - zoals dat heet - geeft aan dat dat een slecht idee is, wat ertoe gaat leiden dat er weer mensen in de goot belanden die onder dwang opgenomen moeten worden. Dat gaat veel geld kosten en bovendien is het vreemd dat die bijdrage wél wordt gevraagd van mensen met een geestelijke aandoening, maar niet van mensen met een fysiek probleem.

Mevrouw de bewindspersoon
Er  zijn dus twee hele goede redenen om je als beleidsmaker in kwestie achter de oren te krabben. Beide redenen afzonderlijk, de rechtsongelijkheid, maar ook het feit dat het meer in plaats van minder geld gaat kosten, zijn al voldoende om het voornemen fluks in te trekken. Bij elkaar opgeteld zouden ze moeten leiden tot een traumatiserend gevoel van schaamte en chronische agorafobie.

Maar niks van dat alles. Mevrouw de bewindspersoon blaakt nog steeds van het zelfvertrouwen en hij/zij gaat onverdroten voort op de ingeslagen weg.

Groepsratio versus common sense ratio
Hoe werken die dingen eigenlijk? Haar juristen zullen haar ongetwijfeld hebben gewezen op het principe van de rechtsgelijkheid, de economen zullen haar hebben geïnformeerd over de negatieve besparingen en het veld zal haar best wel hebben uitgelegd dat mensen met psychoses en schizofrenie door hun aandoening vaak niet kunnen en/of willen betalen.

Dat de bewindspersoon in kwestie alleen maar heel eigenwijs/eigengereid is, kan ik niet geloven. Dan zou ze wel heel erg van haar eigen gelijk overtuigd moeten zijn. Volgens mij is er een bijkomende factor die leidt tot deze koppige, destructieve hardnekkigheid.

Volgens mij is er wel degelijk sprake van ratio, maar niet van de gewone common sense ratio. Er lijkt sprake van een groepsratio. Het gaat de betrokken bewindspersoon er dus niet om dat ze iets doet logisch en verstandig is in het grotere geheel, maar dat ze iets doet wat logisch en verstandig is binnen de groep. Dan mag je dus iedereen tegen je in het harnas jagen, sterker nog, dat heeft alleen maar versterkende effecten op de groepscohesie. Hoe harder er van buitenaf tegen de groep wordt aangeschopt hoe groter de saamhorigheid.

Het zal wel weer een evolutionair rudiment zijn zo'n mechanisme waarbij we onbewust ons zelf opofferen voor het grotere goed wat het voortbestaan van de groep is. Wel jammer dat het zulke slechte beslissingen leidt.

Level playing field zonder waterpas

Onder druk van de eierindustrie wil Eurocommissaris John Dalli de verkoop van eieren die gelegd zijn in illegale legbatterijen na 1 januari 2012 toch toestaan. Compassion in World Farming is geschokt door deze verzwakking van het legbatterijverbod. Doe mee, en stuur nu een protestmail naar de Europese Commissie! 

Compassion in world farming, een club waar ik nog nooit van had gehoord, stuurde me het verzoek mee te doen aan een petitie. Dat heb ik braaf gedaan, ondanks het feit dat ik het met hun brief niet eens ben.


"De beste manier om deze wrede kooien snel te laten verdwijnen is te benadrukken dat de kooien zelf, én de verkoop van eieren die er gelegd worden, verboden zijn vanaf 1 januari 2012. Mocht u echter toch willen vasthouden aan uw plan, dan vraag ik een korte overgangstermijn van maximaal 6 maanden. Tenslotte heeft de eierindustrie meer dan 10 jaar de tijd gehad om zich op de nieuwe regels voor te bereiden!"


Niet dat de scharreleieren leggende kippen nou zo'n geweldig leven hebben, zeventien of vijftien kippen per vierkante meter, afgeknipte snavels, het is en blijft too little too late. Maar wat bedenkelijk is, is dat de goeden weer onder de kwaden moeten leiden. De boeren die niet hebben geïnvesteerd in (marginaal) betere leefomstandigheden krijgen een concurrentievoordeel in de schoot geworpen. Dat lijkt me op zijn zachtst gezegd sneu voor de boeren die dat wel hebben gedaan.


Uitstel met zes maanden slaat overigens ook nergens op. De sector heeft tien jaar de tijd gehad en heel veel boeren hebben de overstap gemaakt. Degenen die gewoon op de oude voet zijn voortgegaan moeten maar op de blaren zitten.


Maar goed, beter iets dan niets en dus toch maar tekenen, die petitie,

De dood of het buikje

Enige tijd geleden stuitte ik op een tweet over een artikel in Bouillon. De schrijfster toonde zich onthutst over het feit dat je van E621 (monosodium of natrium glutamaat of ve-tsin) dik kunt worden omdat je hongerig blijft. Ik besloot het artikel te lezen en raakte eveneens onthutst, maar niet over E621 en dikte.

Mijn onthutsing betrof het feit dat de dame zich liet onthutsen door een mogelijk dikmakend effect van een stofje. Dat je verklevende darmen en darmkanker zou kunnen krijgen van andere stofjes leek haar echter niet te interesseren. Zelf geloof toch echt, dat ik liever een buikje heb dan dat ik voortijdig als gevolg van kleefdarm aan de aarde moet worden toevertrouwd.

Maar de onthutsingsreeks was nog niet ten einde. Dat darmen kunnen verkleven door stofjes werd door iemand anders ernstig in twijfel getrokken.

Een geraadpleegde deskundige wilde wel aantonen dat het onzin is. Zijn uitleg staat helemaal onderaan. Het komt erop neer dat er twee plakmethodes zijn en beide, de Fibrimexmethode en de Activamethode zijn ongevaarlijk.

Het vervelende is, dat ik zijn hooggeleerde uitleg voor zoete koek moet aannemen. Dat wordt me echter niet makkelijk gemaakt, want zijn visie op de rest van het artikel lijkt wat vooringenomen. Hij trekt conclusies die nergens op slaan zoals, dat het een oproep is om terug naar de natuur te gaan. En dat is volgens hem heel onaantrekkelijk want dan mis je de boontjes en bloemkool in de zomer... en - het ergst van alles - "dan is de huisvrouw (*red.) elke dag weer minimaal 25 minuten bezig met het bereiden van de warme  maaltijd" ook zal "de houdbaarheid van levensmiddelen drastisch afnemen, het geen tot veel meer logistieke  bewegingen leidt en daarmee kosten verhogend werkt en zorgt voor dichtgeslibde wegen (files)." Ik lees in het artikel een pleidooi voor meer zelf koken en minder gemaksvoedsel consumeren en niks over een vorm van autarkie.

Wel aardig overigens dat hij door de knieën gaat om ons uit te leggen dat een dichtgeslibte weg [vier let-ter-gre-pen] tot files leidt... Toch heb ik stellig de indruk dat dit niet direct tot het vakgebied van onze deskundige behoort. Onthutsend is verder zijn terloopse opmerking over het bereiden van een warme maaltijd.

VIJFENTWINTIG MINUTEN. Is dat nu echt teveel tijd om aan eten te besteden? Moet het eten echt in minder dan een half uur klaar zijn en is dat dan de reden dat we massaal vervallen tot pakjes, bakjes, zakjes en potjes met eten? Treurig. Mij lijkt het onverantwoord weinig het is misschien zelf tekort om je plakvlees zo ver te verhitten dat de transglutaminase buiten werking wordt gesteld. [zie het vetgemaakte deel in de aangehaalde tekst]

Overigens heb ik ooit 'hertebiefstuk' en 'achterham' aangetroffen. Typisch producten die helemaal niet worden verhit door de consument of waarvan het niet de bedoeling is ze doorbakken te serveren. Nu zou het bij de 'ham' best kunnen dat hij eerst wordt geboetseerd uit losse vleessnippers en daarna gekookt, maar als consument hoef je van de wetgever niet eens te weten welke 'technische hulpstoffen' zijn benut, laat staan dat wordt uitgelegd welk procedé wordt gevolgd om je een rad voor ogen te draaien, want namaakbiefstuk en namaakham verkopen is en blijft een vorm van oplichting.

Het Europees parlement deelt die mening en dat heeft ertoe geleid dat vleeslijm niet in alle lidstaten is toegestaan. Nederland behoort echter tot de landen die gebruik reeds hadden goedgekeurd. Volgens twee Nederlandse Europarlementariërs (SP en PvdA) is gebruik van trombine behalve misleidend ook gevaarlijk , "Trombine lijmt niet alleen vlees, ook bacteriën hechten zich er makkelijker aan''.

----
Er zijn twee methoden om vleesdelen koud aan elkaar te laten hechten, te weten Fibrimex methode (hechting wordt tot stand gebracht tussen Fibrinogeen en Thrombine) en de Activa methode (hechting wordt tot stand gebracht door Transglutaminase en caseïne).
Fibrinogeen en thrombine zijn van dierlijke herkomst (voornamelijk uit runderplasma); deze twee stoffen spelen een belangrijke rol bij het herstellen van bijvoorbeeld een wond.  Deze twee stoffen reageren met elkaar en vormen een netwerk wat stevig genoeg is om vlees aan elkaar te hechten. Bij overdosis van de ene component ten opzichte van de andere gebeurd er verder niets bijzonders, ze kunnen alleen met elkaar reageren. En in ons lichaam (maag/darm systeem) zijn deze stoffen niet afzonderlijk beschikbaar om mee te reageren.
Transglutaminase is veelal afkomstig van micro-organismen en met het caseïne (afkomstig uit melk) vormt dit een complex netwerk. Transglutaminase blijft bij overdosering zijn werkzaamheid behouden totdat het gereageerd heeft met bv. caseïne. Bij consumptie van voeding waar caseïne in aanwezig is, zou zoiets nog kunnen gebeuren. Maar dan reageert de transglutaminase met het caseïne en niet met iets anders.
Echter de meeste zo niet alle producten die op deze gehecht zijn, krijgen of op een productielocatie of bij de consument nog  een hittebehandeling. Deze hittebehandeling zorgt ervoor dat deze enzymsystemen onwerkzaam worden. 

Toevoegen van stoffen zoals thrombine of fibrimex en daarbij behorende hoeveelheid andere stoffen kan een producent laten vallen onder technische hulpstof. Etikettering hiervan is (nog) niet verplicht. Echter het zou kunnen zijn dat de dierspecies van de gebruikte materialen anders is dan het product waar het in gebruikt wordt (bv zalm) en dan dient dit wel te gebeuren. Bij het gebruik van transglutaminase en caseïne is het, zeker in verband met mogelijke allergene reactie van caseïne, de vermelding in de allergenenlijst verplicht.
----

* Dat van die "huisvrouw" heb ik echt niet zelf verzonnen, en laat ik verder liever over aan de feministisch ingestelde medemens (m/v).

Neanderthalers met smoothies

Mijn bijdrage aan de bonenestafette, een foto van twee pronkbonen

Vandaag viel mijn oog op een mailtje met als titel "4 reasons you shouldn’t eat grains". Ik las het met een half oog, dacht aanvankelijk dat het over bonen ging omdat ik gisteren iets had gedaan in het kader van de bonenestafette.

Langzaam drong echter tot me door dat het inderdaad over graan ging, dat spul waar ze brood van maken en pasta en taarten en pepernoten en knödel en gnocchi... Altijd gedacht dat dat toch de onschuld zelve was, maar daar blijkt weer niks van aan. Je wordt er DIK van. Schijnt heel erg te zijn, dat 'dik'.

De schrijver van het artikel begint vervolgens een queeste naar een graanvrij leven, het zogeheten paleodieet. Dat had hij uit een boek. Als ik eerlijk ben, had ik een ander, romantischer idee bij dat paleodieet. Dat zal wel komen omdat ik het platteland bevolk. In elk geval zag ik de moderne neanderthaler niet direct voor me lurkend aan een smoothie of hopen suiker wegwerkend.

Door het lezen van een tweede boek ontdekte onze briljante voedingskundige namelijk dat het verorberen van bergen suiker en smoothies (alles met weglating van brood en/of pasta) niet de weg was naar een slanke taille.

Zoiets stemt me toch een beetje treurig, zoals zijn hele zoektocht me niet veel vrolijker maakte. Hij hobbelde al etend en zwetend van de ene ontgoocheling naar de andere. Jammer ook omdat het bij mij tot de trieste constatering leidde dat dat paleodieet helemaal geen vrolijke boel was van mannen en vrouwen op blote voeten en in berenvellen, die bij een lekker vuurtje onbeschaamd zaten te kluiven aan onbeschoft grote bouten. Alles uiteraard rijkelijk begeleid door forse hoeveelheden wijn in bonkige kroezen, nappen, hoorns en schedels. Niks van dat alles. Het is weer de zoveelste variant van de zuinig kijkende weightwatch-adepten met een chronische gebrek aan zelfrelativering.

Zou het niet gewoon veel gezonder zijn om gevarieerd en vooral lekker te eten in plaats van eten en/of voedsel in te zetten als middel om te komen tot een stuk zelfontplooiing naar de medemens toe of iets anders heel ergs. De vraag stellen is hem beantwoorden.

Opmerkelijk overigens dat de schrijver het niet na kan laten Oscar Wilde aan te halen met zijn uitspraak, "Als met mate, inclusief matigheid". Dat lijkt mij een rake observatie.

Slagers 2

Hoezo ambachtelijk? Grootschalig industrieel, da's pas mooi!

Je bent in dit land pas echt ingeburgerd als je weet dat je mbo-opleidingen kunt volgen voor onder andere nagelstyliste, horecaportier, professionele weddingplanner, gastronoom/sommelier, patissier, evenementenmanager en vrijetijdskundige. Als je dan ook nog weet dat je in dit land geen mbo- of hbo-opleiding tot slager kunt volgen, krijg je een tien met een griffel.

Dus stel dat je een kind hebt dat ineens het licht ziet en zegt, 'Pap, ik word later slager, lijkt me mooi.' En stel dat dat kind het best goed doet op school, dan moet je gaan uitleggen dat hij dan bij een goede, ambachtelijke slager moet gaan werken. Dan kan hij naast zijn baan een opleiding volgen tot slager op niveau BBL (ongeveer het laagste mbo-niveau wat er is). Daarna zijn er wel zwaardere modules en kan je eventueel ook leren uitbenen, vliezen, maar je kunt niet zoals de styliste van nagels en de professionele planner van huwelijken gewoon in drie of vier jaar op een school doorleren voor professioneel slager, meesterslager of hoe het ook zou moeten heten. Laat staan dat er een hbo-opleiding voor het slagersvak bestaat.

Een bijkomende complicatie is dat de ambachtelijke slagers in rap tempo uitsterven en de weinigen die er nog zijn hebben meestal geen tijd om iemand aan te nemen die nog helemaal niks kan. Dan hebben de supers het een heel stuk makkelijker, want voor hen volstaat dat eigenlijk wel. Personeel op de vleesafdeling hoeft niet veel te kunnen. Het vlees wordt aangeleverd door vleesverpakkers die mensen in dienst hebben die de hele dag niks anders doen dan bijvoorbeeld achtervoeten uitbenen of ze staan als procesoperator achter de hamburgerband. Zeg maar uitdagend, leuk, afwisselend, zinvol, motiverend...

De vraag is, wat doen we er aan?

Slagers

Door omstandigheden - soms is het raadzaam vaag te blijven - ben ik op zoek naar een andere slager. Zo kwam ik terecht bij een slager in Ottoland, die tot het uitstervende ras der zelfslachtenden behoort. Voor mij is dat ongeveer naast de deur. Hij, Bert Vlot, bleek niet zomaar een slager, maar eentje met landelijke faam en zodoende komt hij ook voor in het boek 'De perfecte steak', van Marcus Polman. En, heel on-Alblasserwaards, daar is hij ook best trots op.

Hoe langer we praatten, hoe enthousiaster ik werd en volgens mij raakte Bert ook steeds enthousiaster over MijnKoeJouwKoe. Maar helaas maakt hij al werkweken van 100 uur en dus wil hij wel voor ons slachten, kunnen we ook zijn ruimte en vriescapaciteit gebruiken, maar voor uitbenen en portioneren heeft hij geen tijd. Voor workshops wil hij trouwens ook graag tijd vrijmaken.

De visie van Bert past voor 100% bij die van ons. Zo koopt hij niks van anderen en als hij vlees tekort komt voor zijn gehakt draait hij gerust een entrecote door het gehakt.

Maar hij wist wel iemand die me wel uit de brand zou kunnen helpen. Een slager die met een truck bij de mensen thuiskomt of naar restaurants rijdt en daar ter plekke, naar de wens van de klant gaat uitbenen en portioneren. Toevallig bleek dat de zoon te zijn van de beste slager die ik ooit heb meegemaakt (Rob van der Elst, Rotterdam-Kralingen). Zie ook een vorige blog. Dus volgde er een lang telefoongesprek over de mogelijkheden en onmogelijkheden. Maar helaas bleek ook Robert een eenpitter te zijn die al onverantwoord veel uren maakt, blij is dat zijn vader regelmatig bijspringt en eigenlijk wel graag iemand erbij zou willen hebben.

Echter, de huidige  opleidingen leveren geen mensen meer af die het hele vak beheersen. De slagersvakopleidingen hebben, op verzoek van het grootwinkelbedrijf, het onderdeel uitbenen geschrapt. Logisch, dat is niet nodig binnen de vleesafdelingen van de supermarkt. De zelfstandige slagers hebben dat wel nodig, maar wie zit daar nou op te wachten? Het grootwinkelbedrijf in elk geval niet. Dus als over een paar weken zelfs in een stad als Dordrecht geen enkele slager meer is te vinden, ligt dat niet alleen aan de klanten.

Uiteraard heb ik contact gezocht met het SVO, dat de opleidingen verzorgt, maar ik heb daar nog niemand bereikt. wordt dus vervolgd.

Ze doen iets in ons eten...

Er is in Amsterdam wat ophef ontstaan rond het feit dat de gemeente Amsterdam en Nestlé een convenant hebben getekend voor een gezonde jeugd. In Langerak (Zuid-Holland) is er eveneens ophef ontstaan (één persoon) rond het feit dat Albert Heijn daar de schooljeugd mag informeren over gezonde voeding en elders in het land openen wethouders van Onderwijs filialen van McDonald's (geen berichten over ophef bekend).

Dat deze convenanten worden getekend is an sich al vreemd, maar nog vreemder is het dat de betreffende wethouders en de directeur in kwestie niet worden ontboden voor een verhelderend gesprek over hun drastisch gewijzigde carrièreperspectief. Een gesprek met een schooldirecteur over Albert Heijn als onaantastbare voedsel- en warenautoriteit stuitte slechts op een hologige blik en volgens mij maakte de man in kwestie een 'mental note' met als sleutelwoorden "gevaarlijke gek", "jeugdzorg", "spanlaken" en/of "relict uit een ver verleden".

Het lijkt of niemand zich meer druk maakt over het feit dat de vos wordt gevraagd om op de kippen te passen. Of denken we nu echt dat AH of Nestlé onze bloedjes van kinderen objectief gaan informeren over hun eetgedrag. Zien we het echt gebeuren dat Nestlé de consumptie van Nesquick (per glas goed voor 26% van de dagelijkse suikerbehoefte) ontraadt? Dat ze zeggen, "Laat de KITKAT, LION, NUTS, ROLO en SMARTIES maar eens een maandje achterwege."

Denken we soms dat, als gevolg van de kredietcrisis of de opwarming van de aarde, kwartaalcijfers en winstmarges van ondergeschikt belang zijn geworden, dat de targets van de productmanagers en divisiedirecteuren zijn gewijzigd in gezondheidsdoelstellingen en grenzeloos altruïsme? Ik heb zo mijn twijfels..

Dat dit alles zo maar kan passeren, dat niemand zich er druk over maakt kan maar één ding betekenen. Ze doen iets in ons gemaksvoedsel en dan doel ik niet op de gebruikelijke vulmiddelen, emulgatoren, zuurteregelaars, smaakversterkers, zout, suiker, surrogaten, plakmiddelen, vreemde eiwitten, productverbeteraars, conserveringsmiddelen en wat dies meer zij, maar iets farmaceutisch, wat ons dociel en volgzaam maakt. Iets anders kan ik voorlopig niet verzinnen.

Noten

Sommige delen van de tuin zijn haast onbegaanbaar. Bij elke stap kraakt er een noot onder je voeten. Ik heb al ernstige pogingen gedaan om walnoten om te zetten in walnotenolie, maar ondanks de Piterba oliepers is dat een moeizaam proces. Het leidde overigens wel tot heerlijk ruikende pulp.

Die pulp herinnerde me aan heel erg lekker koekjes die ik ooit, heel lang geleden heb gemaakt. Het is een recept uit Mastering the Art of French Cooking van Jullia Child en Simone Beck. En omdat ik wel wat beters heb te doen vandaag, heb ik het maar even vertaald en bewerkt.

Les Croquets Denison

50 gr walnoten
50 gr geroosterde hazelnoten of geblancheerde amandelen
- amandelen groeien niet in mijn tuin en vandaar dat ik de voorkeur geef aan hazelnoten -
100 gr poedersuiker
1,5 tl kirsch
de geraspte schil van een halve citroen
2 à 3 eetlepels eiwit

Maal alle noten fijn in een blender en doe ze over in een kom. Voeg de suiker, kirsch, citroenschil en twee eetlepels eiwit toe. Doorroeren - met een pollepel of in een keukenmachine - tot er een stevige massa is ontstaan waarvan balletjes gerold kunnen worden. Lukt dit niet en blijft het geheel te 'zanderig', voeg dan extra eiwit toe. Als het mengsel te slap is daarentegen, voeg dan extra noten en poedersuiket toe.

Verwarm de oven voor op 150ºC.

2 eiwitten in een kommetje
50 gram poedersuiker op een bord
cupcakevormpjes van bakpapier of gewoon bakpapier

Klop het eiwit los met een vork. Maak balletjes van het mengsel. De balletjes worden bij het bakken tweemaal zo groot, vorm dus niet te grote balletjes. Rol de balletjes door het eiwit en daarna door de suiker. Doe ze in de vormpjes of leg ze op het bakpapier (op een ovenplaat). Bak ze 15 tot 20 minuten in het midden van de oven en laat ze afkoelen.

In een luchtdichte doos of trommel bewaren of invriezen schijnt te kunnen - zelf geen ervaring mee.